Μια φορά μια γειτονιά... (δρώμενο)

by - Πέμπτη, Μαρτίου 03, 2016


Κάποτε σε μια γειτονιά της Θεσσαλονίκης, ένα μικρό χαμοσπιτάκι ήταν στην συμβολή δύο μικρών δρόμων, που δυστυχώς έμελλε να γίνουν μεγάλοι και τρανοί! Όμως το σπιτάκι έμπαινε με τέτοιο τρόπο μέσα στο δρόμο, ώστε έκοβε το δρόμο αφήνοντας ένα μικρό ρεύμα ανοιχτό, με αποτέλεσμα στη Θεσσαλονίκη των αρχών του 1980, να δημιουργείται μία πανέμορφη γραφική γειτονιά!

Η κίνηση από τα αυτοκίνητα ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Τα μεγαλύτερα παιδιά έπαιζαν κάτω αμέριμνα κρυφτό, κυνηγητό, κλέφτες και αστυνόμους!!! Γέλια και χαρές παντού!!! Θυμάμαι μόλις νύχτωνε, οι μαμάδες φωνάζανε από τα μπαλκόνια και τα παιδιά όπου και αν βρίσκονταν, τις άκουγαν και γυρνούσαν σπίτι! Δεν υπήρχαν κινητά, ούτε καν ρολόγια! Μόνο η φωνή από το μπαλκόνι!

Οι γείτονες γνωριζόμασταν όλοι καλά! Πηγαίναμε μέχρι τον φούρνο στην άλλη γωνία και κάναμε μισή ώρα με τις χαιρετούρες... για απόσταση 2 λεπτών! "Και τι κάνει το δικό σου, και πως πάει στο σχολείο και άντε έλα για καφέ να τα πούμε και φεύγω γιατί έχω το φαγητό στη φωτιά και θα αρπάξει..." Και το φαγητό πάντα άρπαζε! Δεν μπορούσες να πας στο φούρνο και να ψωνίσεις έτσι απλά! Έπρεπε να δώσεις αναφορά για ότι συνέβαινε σπίτι σου και να ακούσεις και τα βάσανα των άλλων γειτόνων! (Θυμάμαι ότι το μισούσα το ψωμί, δεν με ενδιέφερε καθόλου τι έκανε η κυρία τάδε και πάντα χασμουριόμουν βαριεστημένα και περίμενα υπομονετικά να τελειώσουν οι μεγάλοι και να πάω σπιτάκι μου.)

Ούτε τα σούρτα φέρτα ολημερίς μου άρεσαν! Κάθε μέρα με τραβολογούσαν για καφέδες στις γειτόνισσες! (Που να ήξερα πως θα ερχόταν η στιγμή που θα τα νοσταλγούσα όλα αυτά! Πάντως κάποιο παιδικό τραύμα μου έχει αφήσει γιατί δεν είμαι καθόλου του καφέ!)

Εμένα το όνειρό μου ήταν άλλο! Ακριβώς απέναντι από την οικοδομή μας υπήρχε μία τεράστια έκταση, η λεγόμενη αλάνα, που στα μάτια μου φάνταζε σαν ζούγκλα!!! Δυστυχώς όμως ήμουν 5 χρονών και ουδέποτε είχα πάει να εξερευνήσω τον μαγικό κόσμο της αλάνας! Άκουγα όμως διάφορες ιστορίες από τα μεγαλύτερα παιδιά, για φίδια, για ποντίκια μέχρι και για πειρατές... και η φαντασία μου οργίαζε! Περίμενα να μεγαλώσω και να φτάσει η στιγμή που θα πάω και εγώ και θα εξερευνήσω... Μόνο που δεν πρόλαβα!

Το καλοκαίρι εκείνο, ο δήμος αποφάσισε να γκρεμίσει το χαμόσπιτο για να γίνει η διάνοιξη  των δρόμων! Για καλή μας τύχη όμως, το διάστημα εκείνο, η κυκλοφορία έπρεπε να διακοπεί εντελώς, γιατί θα έστρωναν άσφαλτο το δρόμο. Έτσι βρήκαμε την ευκαιρία και πείσαμε τη μαμά μου να μας αφήσει (εμένα και την αδερφή μου) να κατεβούμε κάτω και να παίξουμε! Κίνδυνοι δεν υπήρχαν, αυτοκίνητα πουθενά...
Μαρία Πωπ "Λαϊκή γειτονιά" via

Και ήταν η μοναδική φορά που κατέβηκα και έπαιξα!!! Το ευχαριστήθηκα τόσο πολύ, μέχρι που ανέβηκα και στον πρώτο λόφο της αλάνας, αλλά δεν μπήκα πιο μέσα γιατί φοβόμουνα τους πειρατές!!! Μόνο στο γυρισμό και καθώς περνούσαμε τον δρόμο, έπεσα και χτύπησα στο φρεσκοστρωμένο τσιμέντο του πεζοδρομίου... Θα έβαζαν τις πλάκες στα πεζοδρόμια, αλλά στο κομμάτι μπροστά στην οικοδομή μας δεν τις είχαν περάσει ακόμα! Μια μικρή απροσεξία, λίγο παραπάνω ενθουσιασμός και πάει! Προσγειώθηκα φαρδιά πλατιά... Και το γόνατο μου ξεσκιμένο και μέσα στα αίματα!

Η μαμά μου, η οποία δεν φημίζεται για την ψυχραιμία, της κόντεψε να λιποθυμήσει! (Αυτό δυστυχώς το κληρονόμησα και εγώ.) Άκουσα τα σχολιανά μου εκείνο το βράδυ, αλλά δεν με ένοιαζε καθόλου!!! Ούτε το μπαταρισμένο μου γόνατο με ένοιαζε! Όμως την επόμενη μέρα λόγω του ατυχήματος δεν κατέβηκα!

Σε λίγες μέρες η κατασκευή του δρόμου τελείωσε, οι πλάκες πεζοδρομίου στρώθηκαν και η γειτονιά άλλαξε με μιας όψη! Έγινε πολύβουη, γεμάτη κορναρίσματα, αμάξια και λεωφορεία! Τα αμάξια έτρεχαν σαν τρελά και ήταν πολύ επικίνδυνο πια για τα παιδιά να παίζουν κάτω αμέριμνα! Έτσι δυστυχώς τα παιδιά σταμάτησαν να κατεβαίνουν κάτω για παιχνίδι!  Δεν ακούγονταν χαρούμενες παιδικές φωνές, ούτε μαμάδες που τα φωνάζανε για να γυρίσουν πίσω! Δεν ξανακατέβηκα να παίξω ποτέ! Ούτε εγώ, ούτε και όλοι οι άλλοι!

Οι γείτονες αλλάξανε, χτίστηκαν πολλές οικοδομές και δεν γνωρίζαμε ούτε ποιος μένει δίπλα μας! Σταδιακά οι καφέδες αραιώσανε... Οι καλημέρες γίνανε ανύπαρκτες...  και πλέον χαιρετούσαμε 5 γείτονες μόνο! Τόσοι μείναμε... Το ψωμί το έπαιρνες σε δύο λεπτά και το φαγητό δεν άρπαζε πια! Κλειστήκαμε όλοι πίσω από την πόρτα των σπιτιών μας, στην ανωνυμία μας και στην ασφάλεια μας! Η γειτονιά έγινε απρόσωπη και γκρίζα! Η αλάνα έδωσε την θέση της σε τσιμεντένια γήπεδα μπάσκετ! Εκεί πηγαίναμε στο Γυμνάσιο, αλλά δεν είχε την ίδια αίγλη με την ζούγκλα! Μια φορά βρήκαμε σύριγγες και από τον φόβο μας δεν ξαναπατήσαμε ποτέ! (Μέχρι και οι πειρατές μεταλλάχτηκαν σε πρεζόνια).

Όταν ήρθε ο καιρός να φύγω και να μείνω αλλού με τον άντρα μου, διάλεξα το νέο μας σπίτι σε μία γειτονιά που όπως συνηθίζω να λέω η άνοιξη έρχεται πρώτα σε αυτήν και μετά πάει σε όλη την άλλη πόλη! Το σπίτι μας με το που το είδα το αγάπησα, γιατί ήταν σε ένα δρόμο που τα παιδιά παίζανε ακόμη κάτω τζαμί! Οι μαμάδες έβγαιναν στα μπαλκόνια και τα φώναζαν, ο γέρο γείτονας τα μάλωνε για τη φασαρία που κάνουν και για την μπάλα που χτύπησε στο αμάξι του και εγώ ευχόμουν να γυρνούσα το χρόνο πίσω και να μπορέσω να κατέβω, για να παίξω μαζί τους, έστω και για μια φορά!

Οκτώ χρόνια τώρα στη νέα μου γειτονιά, κάνω μόνο μία ευχή! Να προλάβουν να παίξουν τα παιδιά μου κάτω! Είναι ήδη 5 χρονών (όσο ήμουν και εγώ τότε) και ακόμα δεν τα έχω αφήσει να κατέβουν! Φοβάμαι τόσο πολύ και δικαιολογώ συνεχώς τη μαμά μου... όμως νομίζω πως φέτος ίσως είναι η χρονιά τους!!! Ήρθε ο καιρός να αποκτήσουν τα δικά τους σημάδια! (Με την δική μου επίβλεψη φυσικά!)

Εξάλλου το σημάδι στο γόνατο το έχω ακόμα και σήμερα, και είναι το πιο γλυκό σημάδι μου έχω! Και δεν το αλλάζω με τίποτα!


Love,

Clelia!


1.Το μια φορά μια γειτονιά... είναι η συμμετοχή μου στο blogoδρώμενο της Πέτρας!

2.Δεν ξεχνάμε να βοηθήσουμε τον Παύλο, εδώ!

You May Also Like

37 σχόλια

  1. Πόσο όμορφη ανάρτηση! Πόσο όμοεφα γράφεις! Πόσες αναμνήσεις μου ήρθαν αστραπιαία στο μυαλό! Να είσαι καλά Κλειώ μου και πάντα θαρραλέα (θα αφήσεις τα παιδιά να παίξουν μόνα τους στο δρόμο;;;;;;;;;;;; τρέχω να παρω ένα υπογλώσσιο)
    Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλέ όταν λέω μόνα τους, εννοώ και εγώ κάπου εκεί γύρω να είμαι όχι μόνα μόνα!!! Αλλιώς θα θέλω υπογλώσσια και εγώ!!! Απλά θυμάμαι πως στα 5 μου ήμουν πολύ σίγουρη πως θα μπορούσα να τα καταφέρω... Φιλάκια πολλά!!!

      Διαγραφή
  2. Έλα, ρε 'συυυυ! Τί όμορφη η "δική σου γειτονιά"!
    Πόσο έντονες οι αντιθέσεις του πριν και του μετά...
    Μακάρι να προλάβουν να παίξουν και τα αστεράκια σου! Και στο κάτω-κάτω... ποιος δεν έχει σημαδάκια?!
    Με προσοχή και ψυχραιμία (για εσένα το λέω αυτό!) :-p
    Όσο υπάρχει γειτονιά (με όλη τη σημασία της λέξης) τα παιδάκια θα μπορούν να χαίρονται παιχνίδι!
    ΣΣΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ πολλά, κορίτσι μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ ψυχραιμία πολύ καλά μου τα λες, γιατί όπως σας είπα δεν διαθέτω καθόλου... Εκπαιδεύομαι βέβαια τα καλοκαίρια στο camping αλλά το χειμώνα κάτι γίνεται και ξεχνάω την εκπαίδευση και κάθε χρόνο ξαναρχίζω από την αρχή!!! Νομίζω πως δυστυχώς με τις επιλογές μας στερούμε τα παιδιά από τη μοναδική δουλειά που πρέπει να κάνουν ... δηλαδή να παίζουν!!!

      Διαγραφή
  3. οτι πιο τρυφερα νοσταλγικο εχω διαβασει τελευταια... Σε τετοιες γειτονιες μεγαλωσα κι εγω... Με τη διαφορα οτι έβγαινα κι εγω κατω για παιχνιδι και τα γονατα μου ειναι ακομα γεματα σημαδια.. Αγοροκοριτσο γαρ.. Τι ομορφες εποχες... Τις θυμαμαι παντα με αγαπη... Εδω που ειμαι τωρα τα παιδια δεν παιζουν... Εννοειται πως ο Νικολας θα το ζησει αυτο ίσως μονο στο χωριο... γιατι εδω δεν υπαρχει περιπτωση.. καλημερα Κλειω μου... Με εκανες και βουρκωσα χαμογελώντας.. φιλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ Ελπίδα μου σε ευχαριστώ πολύ! Όλοι μας το ζήσαμε και δυστυχώς το πρόβλημα είναι ότι δεν θα το ζήσουν τα παιδάκια μας! Ευτυχώς πάλι που ο Νικόλας έχει το χωριό... τα δικά μου έχουν το camping! Κάτι είναι και αυτό! Φιλιά πολλά

      Διαγραφή
  4. Τι καλά να υπάρχουν ακόμα
    τέτοιες γραφικές γειτονιές
    Τ μικράκια σου με λίγη εποπτεία
    άφησέ τα να παίξουν

    Σε φιλώ πολύ ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι ναι ευτυχώς... βέβαια πρέπει να ομολογήσω πως και εδώ είναι κάθε χρόνο και χειρότερα! Από όταν πήραμε το σπίτι και μετά όλο και λιγότερα παιδάκια παίζουν κάτω... Το μόνο που εύχομαι είναι τα παιδιά μας να προλάβουν να ζήσουν φυσιολογικά παιδικά χρόνια! Φιλάκια Ελένη μου!

      Διαγραφή
  5. Αν σου πω ότι, διαβάζοντάς σε, είχα κιόλας έρθει Θεσσαλονίκη (και προσπαθούσα να μαντέψω πού ήταν η γειτονιά σου!)...;
    Πολύ ζωντανή και γλαφυρή η περιγραφή σου, πολλή αγάπη για τη γειτονιά εκείνη!
    Να είσαι καλά που μοιράστηκες μαζί μας όμορφες εικόνες, στιγμές, αναμνήσεις!

    Φιλιά πολλά!

    ΥΓ. Όχι πανικός! Τα μικρά αντιλαμβάνονται το φόβο και την ανασφάλεια (ασχέτως αν δεν μπορούν ακόμη να τα ερμηνεύσουν) και φοβούνται κι αυτά. Συμφωνώ, όμως, απόλυτα για την επιτήρηση (άγνωστοι, αυτοκίνητα).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ Νατάσα μου! Νομίζω πως ήταν άλλα χρόνια και όλες οι γειτονιές ήταν πιο όμορφες! Δυστυχώς σήμερα τα πράγματα είναι γκρίζα και δεν ξέρω τελικά τι θα θυμούνται τα παιδάκια μας! Αυτό με τον πανικό το λέω και εγώ στον εαυτό μου, αλλά δεν πιάνει πάντα!!! Είναι στο dna μου και πρέπει να τον αποβάλω! Φιλάκια

      Διαγραφή
  6. Τι όμορφη ανάρτηση Κλειώ μου...με γύρισες χρόνια πίσω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ καλή μου φιλεναδίτσα!!! Να περιμένω να διαβάσω για την δική σου γειτονιά?

      Διαγραφή
  7. Αλλάζουν οι γειτονιές, οι δρόμοι , οι άνθρωποι...
    Ευτυχώς με΄νουν οι αναμνήσεις!!
    Υπέροχη ανάρτηση!!!!!!!!!!!
    Μου ξύπνησε μνήμες!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όλα αλλάζουν γύρω μας με γοργούς ρυθμούς!!! Ευτυχώς που έχουμε το κουτάκι των αναμνήσεων!

      Διαγραφή
  8. άλλοι οι κίνδυνοι τώρα ,άλλοι πριν πολλά χρόνια! Δικαιολογημένος ο φόβος σου!Δεν ξερω ακριβώς πού θα παιζουν ,αλλά χωρίς να τα βλέπεις κάθε λεπτό ,νομιζω ειναι μικρα ακόμα ,αν ειναι δρόμος.
    Αν ειναι αυλή κλειστη θα ειναι πιο ασφαλή τα μικρά!
    Θυμήθηκα κι εγω μαζί σου κάποια πράγματα που ειχα ξεχάσει χαχαχα
    Καλημέρα !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ μαζί σου Νάσια μου... Εκείνα τα χρόνια φοβόταν μόνο τα αυτοκίνητα!!! Τώρα πρέπει να έχεις χίλια δυο στο μυαλό σου!!! Σε εμάς κάθονται και κανα δυο μαμάδες τώρα πια κάτω και επιβλέπουν!!! Όμως το σίγουρο είναι πως πρέπει να βγουν έξω και να παίξουν...αλλιώς σε 20 χρόνια βλέπω την κόρη μου να κάνει ανάρτηση για το tablet! Φιλάκια

      Διαγραφή
  9. Αγαπημένη μου Κλέλια καλημέρα και σε ευχαριστώ από καρδιάς, που μας "περιπλάνησες" στις γειτονιές σου.. Κι εγώ εύχομαι να παίξουν τα παιδάκια σου έξω στο δρόμο, έτσι όπως είναι το ιδανικό για κάθε παιδάκι, ωστόσο καλού κακού, εσύ να 'σαι "από κάπου" να βλέπεις τι γίνεται.. Η ζωή έχει αλλάξει δυστυχώς, από τότε που εμείς παίζαμε ελεύθερα.. Σε φιλώ γλυκά και πάω να σε προτείνω στους φίλους αναγνώστες! :) Την καλημέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πέτρα μου εγώ σε ευχαριστώ που μας έδωσες την ευκαιρία να συμμετέχουμε σε αυτό το όμορφο blogoδρώμενο! Εννοείται πως μόνα τους δεν τα αφήνω να ξεμυτίσουν! Εκεί θα είμαι και εγώ, στο πεζούλι με το καφεδάκι μου! Φιλάκια πολλά!

      Διαγραφή
  10. Πολύ γλυκιά ανάρτηση! Πραγματικά στις μεγαλουπόλεις που ζούμε η γειτονιά, η ανεμελιά, η αίσθηση της ασφάλειας που προσφερει είναι κάτι που μας λείπει! Τα φιλιααα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι είναι...στο πέρασμα των χρόνων χάσαμε πολλά!!! Φιλάκια

      Διαγραφή
  11. Μέλος του ιστοτόπου σου από σημερα και στους κύκλους μου Κλέλια μου, για να χαίρομαι την όμορφη γραφή σου. Πόσο γλυκιά αναδρομη, αυτή η λαχταρα του παιχνιδιού κι αυτή η αγωνία της μάνας... πόσο αλλαξαν όλα γύρω μας.
    Τρέμω στη σκέψη ότι κάποτε μπορει να μην ακούγονται καθόλου παιδικές φωνές στους δρόμους...
    Σε φιλώ !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς ήρθες Σταυρούλα μου! Σε ευχαριστώ πολύ για τα ζεστά σου λόγια! Δυστυχώς όλα αλλάζουν με γοργούς ρυθμούς και εμείς μένουμε με τις αναμνήσεις! Δεν μπορώ και εγώ να το φανταστώ ότι τα παιδάκια δεν θα παίζουν πια... αλλά δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά! Πολλά φιλιά!

      Διαγραφή
  12. Μου λείπει η γειτονιά που μεγάλωσα,οι παιδικοί μου φίλοι, τα παιχνίδια μας και γενικά οι άνθρωποι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Θα μπορούσα να το είχα γράψει εγώ αυτό το αφιέρωμα, αφού είμαι κι εγώ στη Θεσσαλονίκη και μοιάζει πολύ η δική σου γειτονιά με τη δική μου.
    Ίσως να είμαστε και κοντά.
    Την αλάνα, τη χάρηκα κι εγώ και τα παιδιά μου, αλλά δεν νομίζω ότι θα παίξει ποτέ η εγγονή μου μόνη της κάτω, χωρίς την παρουσία μας.
    Ευτυχώς που κι εμείς είμαστε του κάμπινγκ κι έτσι ξεδινουν εκεί.
    Λες να γνωριζόμαστε και να μην το ξέρουμε;
    Φιλάκια πολλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λες Ρένα μου να ήμαστε κοντά? θα σου στείλω προσωπικό μήνυμα! Το camping είναι μεγάλη υπόθεση για τα παιδιά... ευτυχώς!!! Εμείς δυστυχώς δεν έχουμε και κάποιο χωριό, οπότε μόνο εκεί μπορούν να ξεδώσουν πραγματικά! Και εκεί πάλι εννοείται με επιτήρηση, αλλά τα πράγματα γενικώς είναι πιο χαλαρά! Σε φιλώ!

      Διαγραφή
  14. Αυτή η ανάμνηση της "ιδανικής" γειτονιάς των παιδικών χρόνων έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί, τώρα τα παιδάκια παίζουνε σε "παιδότοπους" ή μέσω εικονικών ηρώων...πολύ νοστάλγησα αυτές τις ώρες του παιχνιδιού και της ξεγνιασιάς στο δρόμο, το κουτσό στις πλάκες του πεζοδρομίου....που δε γνωρίσανε τα παιδιά μου ....τα θυμάμαι με συγκίνηση ότα ψηλαφίζω και το δικό μου το σημάδι στο δεξί γόνατο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. πω πω..με συγκινησες..σε νιωθω100% για τη νοσταλγια που νιωθεις..ειχα την τυχη να μεγαλωσω σε μια τετοια γειτονια..στο κεντρο της πολης αλλα αδιεξοδο ο δρομος..και νιωθω τοοοοοσοοο χαρουμενη για τα καλα που προσφερει η επαρχεια σε τετοιου ειδους περιπτωσεις..εμεις βεβαια παιζαμε ως τα μεσανυχτα εξω σε μικροτερη ηλικια απο αυτη που αναφερεις μιας και δεν υπηρχε κυνδινος και οχι μονο τα γονατα αλλα και τα κεφαλακια μας ηταν καταματωμενα απο τη ζαβολια..η "αλανα" δεν ηταν παρα ενα οικοπεδο με ενα γιαπι και δεντρα που παντα μας τρομαζε για τα "τερατα"που ζουν αναμεσα στους θαμνους! αν εχεις τη δυνατοτητα και φυσικα με την δικη σου επιβλεψη..ασε τα ζουζουνακια σου..θα ναι απο τα πιο σημαντικα μαθηματα ζωης και απο τις πιο τρυφερες τους αναμνησεις..χρυσα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Τα περιέγραψες τόσο όμορφα. Με γύρισες στα παιδικά μου χρόνια. Κοίταξα το δικό μου σημάδι στο γόνατο και θυμήθηκα που παιζαμε κρυφτο με τα παιδια της γειτονιας. Θυμήθηκα και το ηλιοβασίλεμα που έβλεπα καθως διαβαζα από το δωμάτιό μου και που κρυφτηκε κάποτε πίσω από μία πολυκατοικία....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Μμμμμ με ταξίδεψες στην δικη μου παλια γειτονια...500χλ από εδω που μενω τωρα.....(αφήστε με....ταξιδεύωωωωωωωωω...................)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Πολύ όμορφη περιγραφή.... όμορφη γειτονιά, αναμνήσεις και παραστάσεις. Καλό σου βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Μα τι υπέροχη και νοσταλγική ανάρτηση... Εμείς ευτυχώς ζούμε σε εξοχη οπότε εύχομαι να το ζήσει αυτό ο Δημήτρης, ωστόσο ακόμα και εδώ υπάρχουν κίνδυνοι δυστυχώς αφού γίνονται διακινησεις λόγου χάρη στο γήπεδο... Παλιότερα ήταν πιο αθώα τα χρόνια, πιο γεμάτα και ουσιαστικά... Σε ευχαριστώ για αυτό το κείμενο... υπέροχο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Κλειώ, Neraides kai Drakoi. Στη Θεσσαλονίκη περνούσα τις καλοκαιρινές μου διακοπές. Στην Καλαμαριά, ανάμεσα στο σπίτι της θείας μου και στην κλινική Παναγία υπήρχε μια μεγάλη αλάνα με δέντρα. Κάτω από τα δέντρα είχε λόφους με δίχτυα ψαράδων. Τι παιχνίδια κάναμε εκεί!!! Και μπάνιο στο Χαμόδρακα! Τι μου θύμισες!!! Μετά το ραβδάκι μιας κακιάς μάγισσας τα άλλαξε όλα...
    Να είσαι καλά και εσύ και η Πέτρα που εδώ και δυο μέρες με έκανε να ταξιδεύω στο χρόνο!!!
    Καλό Σ/Κ και καλώς ανταμώσαμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Τι όμορφη νοσταλγική διήγηση Κλέλια μου!
    Και χαίρομαι που θέλεις για τα παιδιά σου να γνωρίσουν το παιχνίδι "κάτω", κάτι που δεν πρόλαβες εσύ! Οι φόβοι σου δικαιολογημένοι, μα τα σημάδια όλοι μας τα κάναμε... Τρόπαια τα λέω εγώ !
    Πολλά φιλιά :)))
    Καλή εβδομάδα !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Kαλή μου Κλειώ γυρίζω στη γειτονιά μας μετά από μέρες και η ανάρτησή σου ήταν από τα πρώτα πράγματα που διάβασα! Απίστευτα τρυφερή και με τόσες εικόνες... Εγώ ως παιδί του '90 πρόλαβα ίσως τα τελευταία παιχνίδια στους δρόμους, αλλά κι αυτό για λίγο.
    Πρέπει όντως να σου φαίνεται τρομακτικό να αφήσεις τα μωράκια σου να παίζουν ελεύθερα εκτός σπιτιού, αλλά όσο μεγαλώνουν θα τα εμπιστεύεσαι λίγο περισσότερο... και θα είσαι κι εσύ γύρω τριγύρω, οπότε δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς! :)
    Καλή σου μέρα γλυκούλα μανούλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Μετά απο τοσες μερες ηρθα να διαβασω την δικη σου γειτονια Κλελια μου...νομιζα και εγω οτι έγραφες για την δικη μου γειτονια... πριν αμνυμονευτων χρόνων .. Θεσσαλονικη... μικρο σπιτι.. που το πήρε ο δρομος για να γινει το Καυτατζόγλειο.. !! τι θύμησες Παναγιά μου..!! τι ωραια η γραφή σου... σαν νερακι διαβαζεται οτι γραφεις..σου ευχωμαι τα καλυτερα για τα μικρα σου να βρεις χρονο και να τα αφησεις να παιξουν κατω... και εσύ απο διπλα να παιζεις μαζι τους..!!! να περνας ομορφα .. καλο τριημερο φιλη μου... σου αφηνω φιλί.!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Instagram