Το σύνδρομο του καλού παιδιού!

by - Πέμπτη, Μαρτίου 31, 2016


Από μικρή ήμουν ένα παιδάκι καλό, ήσυχο, μαζεμένο! Το ίδιο και η αδερφή μου... Μεγαλώνοντας και μπαίνοντας στην εφηβεία λίγα πράγματα άλλαξαν! Άριστη μαθήτρια, καλή φίλη, κοινωνική, εξαιρετικό παιδί! Στο σχολείο πήγαινε η μαμά μου να πάρει βαθμούς και αντί να της πούνε πως πάω στα μαθήματα (που οκ πήγαινα άριστα), της δίνανε συγχαρητήρια για το ήθος, το χαρακτήρα, την ακεραιότητα μου! Για το πόσο εξαιρετικά μας μεγάλωνε!

Η αλήθεια είναι αυτή! Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που έμαθα να σέβομαι τους πάντες! Την κυρία που βοηθούσε τη μαμά μου στις δουλειές την μιλούσαμε στον πληθυντικό! Και έτσι έπρεπε! Θυμάμαι που η μαμά μου, μας μάλωνε αν μας άκουγε να μας ξεφεύγει ο ενικός! Για εσάς είναι η κυρία τάδε, δεν είναι υποχρεωμένη να σας υπηρετεί, τη δουλειά της κάνει με αξιοπρέπεια!
Στο γυμνάσιο, ζήσαμε το πρώτο μεγάλο μεταναστευτικό κύμα και είχαμε κάποιους συμμαθητές αλλοδαπούς! Ποτέ δεν τους κορόιδεψα και κάποιους τους βοηθούσα στα μαθήματα με πολύ χαρά!

Όταν ήταν η ώρα να κάνω την επανάστασή μου, κράτησε 48 ώρες, 2 κοπάνες από το σχολείο και 3 τρύπες στο αυτί! Αυτό ήταν όλο! (αχ μαμά από τι βάσανα σε γλίτωσα). Ακόμα και αν ήθελα να κάνω κάτι σαν παιδί, πάντα είχα στο μυαλό μου... ναι αλλά άμα το μάθει η μαμά θα στεναχωρεθεί τόσο πολύ! Θα την απογοητεύσω, θα χάσω την εμπιστοσύνη της και κάπου εκεί έβγαινε με συνοπτικές διαδικασίες , όποια τρελή ιδέα μου είχε μπει! (Εντάξει έχω πει και εγώ κανα δυο ψεματάκια σαν παιδί, αλλά είναι ανάξια λόγου). 

Ο άντρας μου λέει ότι μεγάλωσα σε γυάλα... Δεν ξέρω, μπορεί να είναι έτσι! Αυτό που ξέρω μετά βεβαιότητας ότι το σύνδρομο του καλού παιδιού δεν μου έκανε και τόσο καλό στην ενήλική μου ζωή!

via ophilos
Στο βωμό του να μην πληγώσω κανένα και να είμαι πάντα ευγενική, έμαθα να σωπαίνω και να μην λέω την άποψη μου ευθαρσώς! Ακόμη και αν δεν μου αρέσει κάτι, δεν το λέω ποτέ για να μην στεναχωρήσω τον άλλον. Σε περίπτωση που ερωτηθώ ευθέως αν μου αρέσει, δεν θα απαντήσω ποτέ ότι δεν μου αρέσει. Θα το πω πλαγίως... Ε λοιπόν, guess what, οι άλλοι δεν αντιλαμβάνονται το πλαγίως! Ζηλεύω τον άντρα μου που θα απαντήσει, καλέ τι χάλια ήταν αυτό! Και ο άλλος δεν θα θυμώσει... Αυτό είναι κάτι αδυνατώ να το κατανοήσω, γιατί εκείνος να λέει αρνητικά πράγματα για κάτι και οι άλλοι να μην προσβάλλονται, ενώ την μοναδική φορά που θα πω εγώ την αρνητική μου άποψη, να θυμώνουν και να κρατάνε μούτρα!

Αυτό που έχω καταλάβει είναι πως την έμφυτη ευγένεια, οι άλλοι την εκλαμβάνουν σαν αδυναμία! Το ότι κρατάω το στόμα μου κλειστό, και δεν μιλάω, κρατάω το επίπεδο και δεν ξεκατινιάζομαι με κάνει στους άλλους εύκολο θύμα! Εσύ είσαι κυρία και δεν θα πέσεις σε τέτοιο χαμηλό επίπεδο, με συμβούλευε πάντα η μαμά μου... Εεε κυρία κυρία, αλλά έρχονται στιγμές που θέλω να ξεκατινιαστώ και να ξεσπαθώσω βρε αδερφέ... Θέλω αλλά δεν μπορώ, δεν μου βγαίνει, δεν έχω μάθει να το κάνω... Οπότε κάθομαι και ακούω κάτι ειρωνικά σχόλια και αντί να απαντήσω σκέφτομαι καλά τώρα τι να πω, σιγά το επίπεδο που έχει! Όμως σε δεύτερη ανάγνωση διερωτώμαι, δεν απαντώ μήπως γιατί δεν έχω μάθει να απαντώ... και αν ναι υπάρχει τρόπος να ξεκινήσω να απαντάω τώρα;

Μήπως τελικά το σύνδρομο του καλού παιδιού, είναι μια μορφή συναισθηματικής αναπηρίας; Μήπως το καλό παιδί, γίνεται και άθελά μας καταπιεσμένο παιδί; Μήπως είμαι εκτός τόπου και χρόνου που προσπαθώ να μάθω στα παιδιά μου την ευγένεια, τον σεβασμό, την αλληλεγγύη; Γιατί βλέπω και κάτι άλλα παιδάκια στο πάρκο, που συμπεριφέρονται λες και ο κόσμος τους ανήκει... (που τελικά ίσως και να τους ανήκει) Που κουνιούνται στις κούνιες 45 λεπτά, ενώ περιμένουν 5 παιδάκια ακόμα στη σειρά για να κάνουν κούνια... Και αναρωτιέμαι καλά οι μάνες τους δεν τα βλέπουν να τα κατεβάσουν; Εγώ θα είχα κατεβάσει τα δικά μου από τα 5 πρώτα λεπτά για να κάνουν και τα υπόλοιπα... 

Μήπως τελικά σε αυτόν τον δύσκολο και απαιτητικό κόσμο, το ήθος και η ευγένεια, δεν είναι προτερήματα αλλά μειονεκτήματα; Τελικά ο γιαλός είναι στραβός ή στραβά αρμενίζουμε;

Clelia


You May Also Like

42 σχόλια

  1. αγαπημένη ανάρτηση...αγαπημένο θέμα....κάποια στιγμή έχω σκοπό να γράψω για το "δράμα του προικισμένου παιδιού" που τόσο εύστοχα αλλά ταυτόχρονα δυνατά έγραψε η Άλις Μίλερ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σε νιώθω απόλυτα και ας είμαι 22 χρονών. Είμαι όπως είσαι(είστε) δεν ξέρω αν πρέπει να αναφέρω ενικό ή πληθυντικό. Αυτό που ξέρω και μαθαίνω σιγά σιγά είναι ότι μάλλον πρέπει να υπάρχει ισορροπία και στα δύο "στρατόπεδα". Γιατί και εγώ μπαίνοντας στο πανεπιστήμιο αντιλήφθηκα ότι πολλές φορές καταπίεζα την γνώμη και δεν μπορούσα να πω όχι. Άρχισα να το καλλιεργώ αυτό από τότε που ξεκίνησα την δουλειά. Νομίζω πως όλα ακόμα και η ευγένεια πρέπει να είναι με μέτρο. Καλημέρα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σιγά και να μην μου μιλάς στον πληθυντικό και να αισθάνομαι εκατό χρονών (χαχαχα). Παρά το νεαρό της ηλικίας σου τοποθετήθηκες θαυμάσια!!! Έχεις δίκιο!!! Και να σου πω μία φιλική συμβουλή, καλά έκανες και ξεκίνησες να το καλλιεργείς στην εργασία σου! Μην το αφήσεις ποτέ!!! Φιλάκια πολλά

      Διαγραφή
  3. Δεν μπορώ να πω ότι διαφωνώ, γιατί με τον ίδιο τρόπο μεγάλωσα και εγώ και τα ίδια προσπαθώ να δώσω στα παιδιά μου...
    το μόνο που σκέφτομαι και προσπαθώ είναι να λέω την άποψή μου, να εκφράζω τις όποιες αντιρρήσεις μου, να διεκδικώ το δίκιο μου, χωρίς ωστόσο να χάνω την ευγένεια. Δύσκολο ...
    Το προσπαθώ , ομως, γιατί έχω καταλάβει πλέον ότι δεν είναι σωστό να πέφτω θύμα εκμετάλλευσης, ούτε στους άλλους κάνει καλό να αφήνω αυτό το περιθώριο.
    Από κάποιους, ωστόσο, ίσως είναι αναγκαίο να απομακρυνθύμε, αν δεν υπάρχει διάθεση βελτίωσης..
    Το ίδιο πρέπει να μάθω και στα παιδιά μου...

    πολύ όμορφο κείμενο, τροφή για πολλές σκέψεις.

    με την αγάπη μου,Αλεξία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αλεξία μου, ήμουν σίγουρη από τα κείμενα σου, ότι πάσχεις και εσύ από το σύνδρομο!Η ευγένεια σου είναι διάχυτη! Πολύ όμορφες οι σκέψεις σου και αν προβληματίζομαι σε κάτι είναι πως να δώσω στα παιδιά μου να καταλάβουν ότι άλλο να είμαστε ευγενικοί, το οποίο θέλω να το μάθουν, και άλλο γινόμαστε θύματα!!! Και σκέφτομαι πως αν εγώ 40 χρόνια δεν έχω καταφέρει να βρω τη χρυσή τομή και να ισορροπήσω, πώς θα το κάνουν αυτά τα έρμα; Φιλάκια πολλά

      Διαγραφή
  4. Οκ, κάτι δεν πάει καλά! Το μεγαλύτερο μέρος της ανάρτησης, ήταν σαν να το έγραψα εγώ!
    Έπαθα πλάκα, λέμε!
    Ξέρεις όμως κάτι? Μην μπαίνεις στη διαδικασία να αναρωτιέσαι αν η ευγένεια και το ήθος σήμερα είναι μειονεκτήματα... Το ότι υπάρχει μια γενικότερη κατρακύλα, είναι αυτό που πρέπει να μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε πως αυτού του είδους οι αξίες, είναι αναγκαίες περισσότερο από ποτέ...
    Ναι, πολλές φορές μπορεί να σου τη φέρουν... Θα ένιωθες καλύτερα όμως αν ήσουν εσύ εκείνος που εκμεταλλευόταν τις χ καταστάσεις? (Βαθιά μέσα μου πιστεύω στη θεία δίκη!)
    ;-)
    ΣΣΣΣΜΟΥΤΣ πολλά!!! Καλή σου μέρα, κορίτσι μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιάννα μου, κοριτσάκι μου γλυκό!!! Τέλειο αυτό που είπες! Όχι με τίποτα δεν θα μπορούσα να είμαι εκείνη που θα εκμεταλλευόταν τις καταστάσεις!!! Θα το έχω πάντα στο μυαλό μου! Και ναι! Πιστεύω και εγώ στη θεία δίκη, πρόνοια ή όπως αλλιώς το λένε! Σε πολλές περιπτώσεις, μπορεί να αργήσει χρόνια, όμως πάντα έρχεται! Φιλάκια πολλά!!!

      Διαγραφή
  5. Αχ Κλειώ μου...σε καταλαβαίνω...και εγώ με παρόμοιες αρχές μεγάλωσα από τους γονείς μου,αποτέλεσμα?Πληγώνομαι πολύ εύκολα από τους γύρω μου(αν και δείχνω τελείως διαφορετικά στους έξω...)ενοχλούμαι,θυμώνω,πληγώνομαι...Όσο αυτό που γράφεις για τις κούνιες,το έχω ζήσει άπειρες φορές...αυτό που λέω προς το παρών στα παιδιά μου,ότι κάνουμε πάντα αυτό που θέλουμε και αυτό που μας κάνει χαρούμενους αρκεί αυτό να μην προσβάλλει τους γύρω μας..Φιλιά Πολλά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ωραίο αυτό που λες Βούλα μου! Θα το υιοθετήσω και εγώ... Συμφωνώ με τα ότι είπες πιο πάνω... και εγώ αντί να ανοίξω το στόμα μου εκείνη την ώρα, δεν λέω τίποτα και μετά πληγώνομαι και θυμώνω και με τους άλλους, αλλά κυρίως με εμένα που δεν απάντησα!!! Αυτό ακριβώς είναι που θέλω να αποφύγω να πάθουν και τα μικρά μου! Να λένε ότι θέλουν και όχι να τα κρατάνε μέσα τους!!! Φιλάκια

      Διαγραφή
  6. Κλειώ μου, αν όλοι οι άνθρωποι είχαν ήθος, ευγένεια και καλό τρόπους συμπεριφοράς, δεν θα είχαμε φθάσει σ'αυτό το σημείο, που βρίσκεται η κοινωνία μας! Εσένα σωστά σε μεγάλωσε η μαμά σου, και να χαίρεσαι γι'αυτό! Από την άλλη, θεωρώ ότι χρειάζεται να παίρνουμε θέση, να αντιδρούμε χωρίς να φοβόμαστε για το πώς θα μας χαρακτηρίσουν οι άλλοι...εννοείται πάντα σε λογικά πλαίσια, με τον σωστό τρόπο. Χωρίς υστερίες ή ξεκατινιάσματα... Το να λες τη γνώμη σου ευθαρσώς, χωρίς να προσβάλλεις, είναι έντιμο, αληθινό...μας χρειάζονται τέτοιοι άνθρωποι! Οι πραγματικοί φίλοι, δεν πρέπει να παρεξηγούνται όταν ακούν την αλήθεια, απεναντίας πρέπει να νιώθουν όμορφα! Όσο κι αν πονάει καμιά φορά η αλήθεια... Είναι πολύ καλό που "ψάχνεις" να βρεις τον εαυτό σου, που διερωτάσαι για το τι συμβαίνει...οι σκέψεις πρέπει να ακούγονται, να μοιράζονται! Και δεν είναι ποτέ αργά για μια αλλαγή! Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ Μαρία μου, την απάντησή σου θα την κάνω copy paste για να την βλέπω κάθε πρωί που ξυπνάω... Έχεις δίκιο καλή μου! Ποτέ δεν είναι αργά για μια αλλαγή!!! Σε φιλώ γλυκά!!

      Διαγραφή
  7. Α, δεν έπασχα (κι ούτε που πρόκειται!) ποτέ, από αυτό το σύνδρομο Κλειώ μου!
    Ήμουν πάντα το κακό παιδί, μόνο για τους γονείς μου (και για κάποιους καθηγητές..)
    επειδή υπήρξα αντιδραστική κι αυτό το εκλάμβαναν ως αγένεια.. Αγενής δεν ήμουν όμως..
    Άρα δεν ξέρω πως λειτουργεί το σύνδρομο τού καλού παιδιού! Χαχα! Ωραίο θέμα :) Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πόσο σε χαίρομαι βρε Πέτρα μου!!! Και σε ζηλεύω!!! Και εύχομαι να μη μάθεις ποτέ πως λειτουργεί αυτό το σύνδρομο! Φιλάκια

      Διαγραφή
  8. Διαβάζω και είναι σα να διαβάζω δικές μου σκέψεις. Πόσες φορες δεν κρατησα το στόμα μου κλειστό απλά για να μην τσακωθώ με κάποιον, πόσες φορες δεν κατάφερα να σηκωθώ και να πω τη γνώμη μου; Το πιο απλό πόσες φορές δεν μπόρεσα να πω όχι σε μια πιεστική πωλήτρια;
    Προσφατα στη σχολή γονέων η συντονίστρια μας είπε ότι ο καθένας μας στη συμπεριφορά του μπορεί να είναι ενήλικας ή γονιός (που χειραγωγεί) ή ανήλικος (που χειραγωγειται). Ο καθένας πρεπει να επιλέγει συνειδητά να φερεται σαν ενήλικας, χωρίς φυσικά να χάνει την ευγένειά του, απλά να διεκδικεί το χώρο του. Δυσκολο, αλλά ας προσπαθήσουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχεις δίκιο Νίκη μου! Εξαιρετικό αυτό που σας είπε!!! Να διεκδικήσουμε τον χώρο μας! Και πρέπει να το κάνουμε για να γίνουμε και πρότυπα στα παιδιά μας! Έτσι και αλλιώς ευγενικοί δεν γίνεται να μην είμαστε... έχει γίνει δεύτερη φύση μας!!! χαχαχα!! Φιλάκια πολλά

      Διαγραφή
  9. Κλειω μου υποθέτω ότι είσαι και πρώτο παιδι στην οικογένεια! Προσωπικά δεν το έχω βιώσει τόσο έντονα(είναι τρίτο παιδί) όμως σίγουρα έχω αισθανθεί πολλές φορές ότι το να είσαι ευγενικη και χαμηλών τόνων εκλαμβάνεται από τους άλλους ως αδυναμία! Ωστόσο παρατηρώ συχνά τα πρωτοτοκα παιδιά φιλικών οικογενειών και το δικό μου παιδί που προσπαθούν περισσότερο να είναι τα "καλά παιδιά" για να μη στενοχωρησουν τους γονείς τους. Πίστεψε με είναι κάτι που δεν θέλω να το έχει η μεγάλη μου κορη γιατί συχνά οι γύρω μας είναι πολύ σκληροί. Φυσικά θέλω ένα καλό και ευγενικό παιδί αλλά όχι ένα παιδί που καταπιέζεται για να αρεσει στους γύρω του. Σε γλυκοφιλω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπα Σωτηρία μου! Δεύτερο παιδί είμαι! Πόσο συμφωνώ μαζί σου και εγώ αυτό ακριβώς θέλω... Καλά και ευγενικά παιδιά αλλά χωρίς να καταπιέζονται!!! Πόσο δύσκολο σε αυτόν τον σκληρό κόσμο που ζούμε! Φιλάκια πολλά

      Διαγραφή
  10. Τεράστιο θέμα!
    Εγώ πάλι προτιμώ αντί για καλά παιδιά τα παιδιά μας να γίνουν καλοί άνθρωποι. Τεράστια διαφορά έτσι;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τεράστια διαφορά!!! Πολύ συμφωνώ μαζί σου Μάρθα μου!!! Ακόμη ένα εξαιρετικό θέμα για συζήτηση!!! Σε φιλώ!

      Διαγραφή
  11. Κάπου εκεί είμαι κι εγώ! Και καταλαβαίνω απόλυτα για ποιο πράγμα γράφεις. Παρόλα αυτά, δεν είναι ανάγκη να χάσεις το ήθος σου προκειμένου να λες την αλήθεια. Νομίζω πως η μέγιστη ηθική πράξη είναι η ειλικρίνεια. Την οποία μπορούμε να εκφράσουμε κομψά, ενίοτε και άκομψα. Και θα έπρεπε κανείς να εκτιμά αυτό. Όταν βρεις τον τρόπο να το κάνεις, θα ήθελα την συμβουλή σου. Χαχαχαχα! Πολύ ωραίο κείμενο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μακάρι να είχα τον τρόπο Μάγδα μου! Αλλά θα το προσπαθήσω... όπως είπε και η Μαρία παραπάνω... ποτέ δεν είναι αργά για μία αλλαγή! Φιλάκια

      Διαγραφή
  12. Μείνε όπως είσαι...γιατί η ευγένεια
    κι η ευαισθησία να θεωρούνται ελαττώματα;
    Εγώ πάντως είμαι σε μια μεσαία κατάσταση
    Αν αδικηθώ γίνομαι κόντρα άνεμος μέχρι
    να έρθει η αποκατάσταση μιλάμε για ακραία
    συμπεριφορά κι αλίμονο όποιος υποπέσει σε σφάλμα
    Αγενής όμως δεν υπήρξα και δεν θα υπάρξω ποτέ!!

    Σε φιλώ πολύ πολύ ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελένη μου, δεν θέλω να αλλάξω ως προς την ευγένεια μου! Αλλά αυτή η ευγένεια πολλές φορές δεν με αφήνει να πω αλήθειες! Και αυτό είναι κακό! Γιατί αν μία φίλη με ρωτήσει αυτό είναι ωραίο (και εγώ το βλέπω χάλια) δεν θα μπορέσω να πω όχι δεν μου αρέσει ευθαρσώς!!! Θα μου πεις γιατί? Για να μην την πληγώσω, στεναχωρήσω, απογοητεύσω... Εντάξει δεν θα πω και ουαου είναι τέλειο!!! Και αν αποφασίσω να πω, μωρέ δοκίμασε κάτι άλλο, δεν σου πάει και πολύ... γίνομαι κακιά! Ενώ αν είναι ο άντρας μου μαζί και πει... Πώ είναι χάλια, δεν σου πάει καθόλου... Κανένας δεν παρεξηγείτε... Άντε να βγάλω άκρη! Φιλάκια πολλά

      Διαγραφή
  13. Θα μεταφέρω το σχόλιο που άφησα στην Ελίνα γλυκιά μου Κλέιώ μόλις, γιατί πιστεύω ότι καλύπτει και τις δύο αναρτήσεις πάνω κάτω.
    (Ίσως παραλείψω κάποιες λεπτομέρειες μόνο, που δεν αφορούν το θέμα.)


    Έχω μάθει πάντα να λέω τη γνώμη μου. Και να την υποστηρίζω με επιχειρήματα αν είναι δυνατόν. Δεν ξέρω αν δίνω την εικόνα ατόμου που θέλει να τα έχει καλά με όλους , αλλά δεν είμαι έτσι! Κάθε άλλο! ☺
    Απλά ξέρω πως μπορώ να διαφωνώ με κάποιον, χωρίς να χαλάω τις σχέσεις μου μαζί του ή να του θυμώνω.

    Έχουμε μπερδέψει λιγάκι τις βούρτσες με τις π@τσ@ς και σόρρυ, αλλά όταν βλέπω σύγχυση δεν έχω άλλο τρόπο καλύτερο! ☺☺☺

    Ποιος είπε ότι η υποστήριξη των δικαιωμάτων μας πρέπει να φτάνει στην αγένεια και στην έλλειψη σεβασμού στο πρόσωπο του άλλου;
    Γιατί πιστεύουμε ότι η υποστήριξη της γνώμη μας συνεπάγεται ότι θα γίνουμε "κακά παιδιά"; Και γιατί θα πρέπει τους ήσυχους και "καλούς" να τους στέλνουμε στο πυρ το εξώτερο και τους ασεβείς να τους χειροκροτούμε επειδή και καλά υποστηρίζουν τις θέσεις τους;

    Υπάρχει τρόπος να διεκδικείς το δίκιο σου και να λες τη γνώμη σου χωρίς να στεναχωρείς τον άλλον.Χωρίς να γίνεις ασεβής!
    Πάντως το κυριότερο; Δεν χρειάζεται να πληγώνεις.

    Εκτιμώ βαθύτατα τους ανθρώπους που μπορούν να το κάνουν. Οι υπόλοιποι που λένε ότι είναι κακά παιδιά (και το απολαμβάνουν μάλιστα) προκειμένου να μην "ταπωθούν"από τους άλλους, ίσως δεν διδάχτηκαν ότι υπάρχει τρόπος και σεβαστικός να είσαι και να λες τη γνώμη σου και να την υποστηρίζεις!

    Για αυτό και δεν θα με δεις να θυμώνω ή να εξαφανίζομαι χωρίς λόγο, γιατί εσύ απλά δεν συμφωνείς μαζί μου ( αυτό μας έλειπε εξάλλου!).
    Για αυτό και και δεν θα με δεις ποτέ να προσβάλλω.
    Αλλά να είσαι σίγουρη , τη γνώμη μου θα την πω. Όχι την κρίση μου! Γιατί έχεις τεράστια απόσταση η γνώμη από την κρίση. Κι έχει να κάνει καθαρά με την έκφραση και τη διατύπωση της γλώσσας. Κι εκεί υστερούμε οι περισσότεροι...

    Πολλά ζεστά φιλιά
    (και μάλλον θα πρέπει να κάνω κιεγώ σχετική ανάρτηση γιατί ασχολήθηκα χρόνιαααααα με το θέμα και το σχόλιο μου ήταν αναγκαστικά σύντομο λόγω ώρας και κούρασης!

    Σε φιλώ γλυκά ( και πληζ μην γίνεις κακό παιδί. Γεμίσαμε από κακά παιδιά!
    Σωστούς ανθρώπους χρειαζόμαστε!!)



    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εντάξει... έρχεσαι μετά και βάζεις τα πράγματα στη θέση τους! Εξαιρετική όπως πάντα Αριστέα μου! Και σε παρακαλώ πολύ... κάνε μας ανάρτηση άμεσα!!! Σε ευχαριστώ πολύ για το υπέροχο σχόλιο σου! Καλέ και να θέλω να γίνω κακό παιδί δεν μπορώ... Είπαμε γαλουχήθηκα με αυτό τον τρόπο σκέψης! Αλλιώς πως πάσχω από το σύνδρομο, μου λες?

      Διαγραφή
  14. Δεν διαφωνώ με ότι λες. Αλλά πιστεύω πως πρέπει να έχουμε το θάρρος της γνώμης μας. Γιατί ο άλλος δηλαδή να μας λέει την γνώμη του ευθέως. Η ευγένεια, ο σεβασμός, η αλληλεγγύη είναι αρετές που πιστεύω οφείλουμε να διδάξουμε στα παιδιά μας και αυτά να τις διαχειριστούν αναλογώς. Μόνα τους θα διαμορφώσουν την προσωπικότητα και το χαρακτήρα τους. Σαν γονείς τους δίνουμε κάποιες κατευθυντήριες γραμμές. Από εκεί και έπειτα τα αφήνουμε ελεύθερα να επιλέξουν τι θέλουν να είναι στη ζωή τους, η μέλισσα που ψάχνει παντού λουλούδια ή η μύγα που ψάχνει παντού σκουπίδια...ξέφυγα λίγο!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μια χαρά τα λες Νίκη μου! Και εγώ συμφωνώ σε αυτό... για αυτό και όλος αυτός ο προβληματισμός!

      Διαγραφή
  15. Καλό παιδί διάβασα και ήρθα! Έτσι ακριβώς Κλειώ μου κ εγώ, τα ίδια μου έλεγε και μου λέει η μαμά μου. Πενθήμερη έφευγα και μου έλεγε σου έχω εμπιστοσύνη! Έχω νιώσει την αδικία απέναντι μου, απέναντι στην οικογένεια μου, στα παιδιά μου και δεν έχω μιλήσει ποτέ! Απλά φεύγω, αποχωρώ με το κεφάλι ψηλά και έχω τη συνείδηση μου καθαρή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εμ Γιούλη μου, άμα δεν ταιριάζαμε δεν θα συμπεθεριάζαμε ε? Αυτό θα μας φάει... το κεφάλι ψηλά! Όμως προβληματίζομαι γιατί θέλω τα μικρά να λένε ότι νιώθουν... να μην τα κρατάνε μέσα τους!!! Να γίνουν καλύτερα από εμένα και να ξεχωρίζουν άλλο ευγένεια και άλλο εκφράζω όμορφα τη γνώμη μου ακόμα και αν δεν θα αρέσει στον άλλον! Φιλάκια!!!

      Διαγραφή
  16. Εγώ να σας πω την αλήθεια είναι σαν το βαρέθηκα να μην ανοίγω το στόμα μου. Και πια το ανοίγω. Και σε όποιον αρέσει. Αν δε συμφωνούν και δε τους αρέσει, οκ... Αν πάλι δε συμφωνούν και θέλουν να ανταλλάξουμε γνώμες χαίρομαι!
    Αλλά πραγματικά το θεωρώ ψυχοφθόρο να μη μιλάω και να αδικούμαι εγώ ή τα παιδιά μου.
    Εξάλλου ο σεβασμός είναι κάτι που κερδίζεται! Αν ο άλλος αξίζει το σεβασμό μου θα τον ε΄χει κι ας είμαστε στα μαχαίρια. Αν δε τον αξίζει δε θα του τον δώσω.
    Απλά βαρέθηκα να με κάνουν οι άλλοι ότι θέλουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ε λοιπόν...κάνε μας επειγόντως μαθήματα!!! Πολύ θέλω να ακούσω (ή να διαβάσω πως τα κατάφερες)... Σε φιλώ!

      Διαγραφή
  17. Με προβλημάτισε το κείμενο σου Κλειώ. Ίσως επειδή παλιά θεωρούσα πως πάσχω κι εγώ από το σύνδρομο του καλού παιδιού. Ίσως επειδή σήμερα δεν κατάφερα να εντοπίσω τον εαυτό μου σε καμία από τις δύο όχθες. Έχω υπάρξει μια ζωή ένα "καλό κακό" παιδί. Ποτέ δεν πληγώνω κανέναν χωρίς λόγο, ακόμη κι αν χρειαστεί να πω ψέματα ή να μην πω την αλήθεια. Πολλές φορές δεν λέω την γνώμη μου όταν νομίζω ότι είναι περιττή. Άλλες φορές πάλι την λέω παρόλο που νομίζω ότι είναι περιττή. Και σίγουρα ξεσπαθώνω όταν νομίζω ότι οφείλω στον εαυτό μου ή σε κάποιον άλλο να την πω. Αυτές οι φορές ίσως να είναι πολύ πιο λίγες από τις άλλες, αλλά νομίζω ότι εκτός από εμένα τις θυμούνται και πολλοί άλλοι.
    Αλλά πιο το νόημα στο να μην φέρεσαι ευγενικά; Να κερδίσεις τι; Έδαφος; Νομίζω πως ο λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι θυμώνουν πιο εύκολα με εσένα τις σπάνιες φορές που θα πεις την αρνητική σου γνώμη είναι επειδή έχει μεγαλύτερη βαρύτητα. Από έναν άνθρωπο που αντιδράει συχνά, περιμένεις ακριβώς αυτό: να αντιδράσει. Οπότε δεν σου κάνει καμία εντύπωση, ούτε αρνητική ούτε θετική. Ένας υπομονετικός ευγενικός άνθρωπος αντιδράει μόνο όταν υπάρχει λόγος. Κι αυτό "τσούζει" παραπάνω.
    Όσο θεωρούσα ότι έπασχα από το σύνδρομο του καλού παιδιού έβαζα αυτόματα τον εαυτό μου στη θέση του αδύναμου. Με τα χρόνια κατάλαβα ότι το να είσαι καλός (ναι, και παραπάνω από το κοινωνικά αποδεκτό ενίοτε) δεν είναι αδυναμία. Είναι δύναμη. Είναι κατάκτηση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χριστίνα μου με παρεξήγησες! Σε καμία περίπτωση δεν εννοούσα το να μην είμαστε ευγενικοί, η ευγένεια έχει γίνει πια δεύτερη φύση μου! Αυτό που ήθελα να πω είναι ότι έχω μάθει τόσο πολύ και καλά να μην αντιδρώ, για να μην στεναχωρήσω τους άλλους που τελικά καταπιέζομαι εγώ! Πότε δεν θα αντιδράσω μόνο και μόνο για να φέρω τον άλλον σε δύσκολη θέση... απλά προβληματίζομαι ότι ο τρόπος με τον οποίο μεγάλωσα, δεν μου έμαθε να εκφράζομαι ελεύθερα και ευθαρσώς... Και αυτό είναι κάτι που δεν το θέλω με τίποτα για τα παιδιά μου! Ευγενικά να είναι, να μην προσβάλουν αλλά αυτά που νιώθουν να τα λένε! Να μην καταπιέζονται!!! Στα υπόλοιπα συμφωνώ μαζί σου! Είναι κατάκτηση! Αλλά σκέφτομαι ότι στις κούνιες για παράδειγμα, πρέπει να το κατεβάσω το παιδάκι...Εγώ όμως σκέφτομαι πιο πολύ ότι θα το στεναχωρέσω και δεν βλέπω ότι θα στεναχωρεθούν τα δικά μου! Αυτό και αν δεν είναι τρέλλα!

      Διαγραφή
  18. Ελίνα έχεις πολύ δίκιο σε αυτό που λες! μεγάλη αλήθεια... Στον καθένα μιλάς στη γλώσσα που καταλαβαίνει... Το πόσο γέλασα με τον υδραυλικό δεν λέγεται... Όμως είναι η αλήθεια! Δεν θα σου δώσει καμία σημασία αν είσαι με το savoir virve! Δύσκολος καιρός για πρίγκιπες! Κανονικά ξέρεις ότι θα έπρεπε να κάνεις ανάρτηση!!! Φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Κλειώ μου,
    Η ανατροφή και οι καλοί μας τρόποι δεν θα πρέπει να γίνονται τροχοπέδη στο να εκφράσουμε την άποψή μας ή και να διεκδικήσουμε το δίκιο ή τα δικαιώματά μας.

    Είχα πολύ καλή ανατροφή αλλά τόσο ως παιδί όσο και ως έφηβη είχα αρκετή αυθάδεια, όταν αισθανόμουν ότι κάποιος προσπαθεί να με κοροϊδέψει, να με "καπελώσει" ή και να μου επιβάλει την άποψή του (έστω και με ευγένεια αλλά συνάμα κι επιμονή).

    Τον πληθυντικό τον χρησιμοποιούσα πάντα (μέχρι που παρεξηγήθηκα όταν προσφώνησα μία μεσήλικη κυρία... "κυρία" και θύμωσε, επειδή ήταν "δεσποινίς"!) Στο μεταξύ, όμως, είχα συνειδητοποιήσει ότι ο σεβασμός και η εκτίμηση δεν έχουν να κάνουν με την τυπολατρεία, αλλά με την ουσία.

    Γράφεις: Το ότι κρατάω το στόμα μου κλειστό, και δεν μιλάω, κρατάω το επίπεδο και δεν ξεκατινιάζομαι με κάνει στους άλλους εύκολο θύμα!
    Το να εκφράσεις την αντίρρησή σου, να πεις τη γνώμη σου ή να διαμαρτυρηθείς, δεν συνεπάγεται αυτομάτως "ξεκατίνιασμα"! Το να μην ανοίξεις, όμως, το στόμα σου... όντως μπορεί να σε κάνει εύκολο θύμα, γιατί ο άλλος, κατά πάσα πιθανότητα, θεωρεί ότι δεν έχεις άποψη ή ότι, απλώς, συμφωνείς!

    Συχνά, στα σχόλιά μου, αναφέρομαι σε δύσκολο (και δύστροπο) συνεργάτη μου που θεωρεί ότι έχει το αλάθητο κι ότι ο λόγος του είναι θέσφατο.
    Ομολογώ πως όταν γνωριστήκαμε, οι συγκυρίες στη ζωή μου ήταν οι χειρότερες (άρα, με "πέτυχε" σε στιγμή μεγάλης αδυναμίας).
    Θεώρησε, αυτομάτως, ότι βρήκε "εύκολο θύμα" (κάτι σου θυμίζει αυτό, ναι;) κι άρχισε κυριολεκτικά (και "για το καλό μου") να με πατάει!
    Μετά την... ανασύνταξη δυνάμεων, χωρίς να χρησιμοποιήσω ούτε μία από τις δικές του λέξεις (που δεν θέλεις να στις γράψω και δεν θέλω κι εγώ!) τον έβαλα στη θέση του με... γλυκύτητα και ευγένεια, ανατρέποντάς του ένα-ένα τα σαθρά επιχειρήματά του και το κυριότερο, δίχως να του αφήσω το περιθώριο να συμπληρώσει ούτε μία φράση!
    Στράβωσε, το ξέρω, όμως δεν διέκοψε τη συνεργασία μας. Το κέρδος μου ήταν πως δεν τον επέτρεπα, πλέον, να "αλωνίζει" και παράλληλα, βρήκα την ησυχία μου από τα άσκοπα "κηρύγματά" του και τις αερολογίες του.

    Δεν χρειάζεται να κάνουμε τον άλλον... κουρέλι αν κάτι δεν μας αρέσει, μπορούμε λοιπόν να πούμε αυτό που μας ενοχλεί με ευγένεια. Έτσι, άλλωστε, τον προστατεύουμε και δεν τον αφήνουμε να εκτεθεί περαιτέρω.
    Το πόσο... "πλαγίως" εκφράζουμε τη γνώμη μας / δυσαρέσκειά μας, είναι υποκειμενικό. Συχνά, ίσως είναι τόσο απαλό, που μοιάζει ακόμη και με αποδοχή! Έτσι, δεν φταίει πάντα εκείνος ο οποίος δεν το αντιλαμβάνεται.

    Τέλος... Γιατί να παρακολουθείς παθητικά τα παιδάκια να κάνουν κούνια 45' και να μην επέμβεις, με χαμόγελο κι ευγένεια, προτείνοντας π.χ. χρονομέτρηση (όλα τα κινητά πια, διαθέτουν χρονόμετρο / ξυπνητήρι και εύκολες ρυθμίσεις και νομίζω ότι και οι γονείς θα ήταν θετικοί σε κάτι τέτοιο) και εν συνεχεία, τα πρώτα παιδιά να παίρνουν πάλι θέση για να ξανακάνουν κούνια κ.ο.κ. (Συνήθως βαριούνται την αναμονή και βρίσκουν να κάνουν κάτι άλλο, αντί για δεύτερο γύρο!)

    Το να σου γράψω πως δεν με πληγώνει η αγένεια, θα ήταν μέγα ψέμα! Την αντιμετωπίζω, όμως, γνωρίζοντας πως είναι αδύνατον να έχουν όλοι οι άνθρωποι το ίδιο υπόβαθρο ή τον ίδιο τρόπο σκέψης και αντίληψης.

    Ανάρτηση ουσίας με σημαντικούς προβληματισμούς και τροφή για σκέψη.
    Τις ευχαριστίες μου!

    Καλό μήνα και φιλιά πολλά! ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Εμένα τώρα που με κάλυψαν σχεδόν όλα τα σχόλια, τι να υποθέσω;; Εγώ για πολλάαα χρόνια υπήρξα το κακό παιδί και κατέληξα ότι πολλές φορές πλήρωνα ή έχανα το δίκιο μου χωρίς ουσιαστικό λόγο. Είμαι φανατική υπέρμαχος της ευγενιας ακόμα και της προσποιητης αλλά και φανατικη υπέρμαχος της προσωπικής έκφρασης αρκεί να μην γίνεται με προβλητικο, προκλητικό ή άνευ ουσιαστικου λόγου και αιτίας! Αυτό το Κοξιλακι ολο φωτιές ανάβει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Το καλό παιδί δύσκολα αλλάζει σε κακό παιδί (ανεξάρτητο, θα έλεγα καλύτερα). Γιατί έχει πολλά να χάσει αν το κάνει. Βλέπεις, μεγάλωσε με μια ταυτότητα που του εξασφάλιζε την αποδοχή των άλλων (και είναι ένα ενδιαφέρον θέμα το πόση αγάπη άνευ όρων δέχτηκαν αυτά τα παιδιά μεγαλώνοντας), χωρίς την οποία αποδοχή δεν έχει μάθει να λειτουργεί, αγχώνεται, κολυμπάει σε άγνωστα νερά. Δεν είναι μόνο επειδή δε θέλει να στενοχωρήσει τον άλλο που δε λέει τη γνώμη του ελεύθερα: είναι και που φοβάται μήπως ο άλλος του "κακιώσει", στερώντας του, έτσι, την ασφάλεια της ταυτότητας του καλού παιδιού, που του δίνει η εκτίμηση και η συμπάθεια των άλλων - υπό όρους, πάντα. Αυτά πιστεύω.
    Καλή συνέχεια, Κλέλια. :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Κλέλια μου ταυτίστηκα. Μεγάλωσα ως καλό παιδί, συνεχίζω να είμαι καλό παιδί (εξαιρετικό αν με ρωτάς) αλλά εδώ και δυο χρόνια έχω μάθει να λέω "όχι" πράγμα που έχει κομπλάρει πολύ κόσμο και έμαθα να λέω την άποψη μου no matter what. Την άποψη μου βέβαια την έλεγα πάντα απλά και εγώ όπως και εσύ με πλάγιο τρόπο. Τώρα την λέω με της Μαρίνας τον τρόπο και τέλειωσε το θέμα. Ξέρεις κατάλαβα πως πολλά πράγματα που φοβόμουν και κατατάσσονταν στα κοινωνικά πρέπει δεν ήταν στα αλήθεια πρόβλημα μου. Στην τελική οι δικοί μου άνθρωποι, αυτοί που είναι δίπλα μου άνευ όρων ξέρουν και ποια είμαι και με τι διάθεση μιλάω.
    Τέλος, θέλω να σου πω πως όλα πρέπει να έχουν ένα μέτρο. Και οι αξίες ακόμα. Δεν είναι ωραίο να γίνουμε σαν τα παιδάκια που κάνουν 45 λεπτά κούνια χωρίς να τους νοιάζει πως περιμένουν κι άλλα, μα δεν είναι ωραίο να είμαστε το παιδί που θα κάτσει υπομονετικά να περιμένει πότε θα τελειώσει το άλλο την ενασχόληση του με την κούνια. Γιατί στην ζωή έμαθα πως δεν παίρνεις πάντα αυτό που αξίζεις, μα σίγουρα αυτό που διεκδικείς.
    Σε ευχαριστώ για τους προβληματισμούς. Μια υπέροχη εβδομάδα σου εύχομαι! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Από ότι διάβασα στην αναρτηση σου και τα πολλά σχόλια, συμπέρανα ότι το καλύτερο είναι να κρατάμε ισορροπίες και η συμπεριφορα μας να ειναι παντα με ηθος και αξιοπρεπεια.Υπαρχει και η εξαιρεση δεεν είναι κακό να υπερασπιζεις τον εαυτό σου και να"ενοχλεις" κάποιους "κακομαθημενους"ενίοτε...την καλησπέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Εγώ στην εφηβεία έκανα φοβερή επανάσταση!!! χαχαχα εγώ και ο Τσε.. η μαμά μου η κακομοίρα είχε φρίξει!! Μεγαλώνοντας συνέχισα το βιολί μου και ότι δε μου άρεσε το έλεγα και ας με παρεξηγούσαν, το θεματάκι διπλωματία δεν το είχα και δεν το έχω ούτε τώρα. Δε θα σιωπούσα για να μην 'ξεβολέψω' τον άλλον από το ροζ συννεφάκι του..
    Πλέον όταν ο άλλος δε με ενδιαφέρει τον γράφω και απλά δεν μιλάω άλλο (στου κουφού τη πόρτα- πάρε την πόρτα και φύγε)και σίγουρα κάνει μαύρα μάτια να με ξαναδεί!!! Αν όμως με προσβάλει του την λέω ευγενικά με τέτοια λόγια που να τον προσβάλουν και να τον κάνουν να καταλάβει αρκεί να μην με πιάσει το ανάποδο γιατί εκεί φουντώνω χιχιχι!! Αν και λίγοι είναι αυτοί που τελικά καταλαβαίνουν!
    Τελευταία όμως αφήνω πολλά πράγματα να πέσουν κάτω (παράξενο που λεει και η μάνα μου) λέω όμως ένα καλά με κοροϊδευτικό τρόπο δεν ασχολούμαι και τους αγνοώ και εκεί είναι που νευριάζουν περισσότερο γιατί καταλαβαίνουν πως τους γράφεις...
    Δε θα κάνω εγώ ρυτίδα για το κάθε...... Αυτά!! Θέλει θάρρος η ζωή και ιδιαίτερα μια μεγάλη μερίδα κόσμου που έχει αποθρασυνθεί τελείως!! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Instagram