Stop Bullying!!!

by - Δευτέρα, Μαρτίου 07, 2016


Χθες ήταν η Παγκόσμια Ημέρα κατά του Σχολικού  Εκφοβισμού και της Ενδοσχολικής Βίας.
Διαβάζοντας το εξαιρετικό άρθρο της Αριστέας, μου ήρθαν στην μνήμη τα δικά μου σχολικά χρόνια!

Θυμήθηκα περιστατικά, πρόσωπα και καταστάσεις και πείστηκα πως ο σχολικός εκφοβισμός ή όπως είναι γνωστός bullying, υπήρχε από τα δικά μου σχολικά χρόνια σίγουρα! 

Ήμουν πολύ τυχερή γιατί σαν παιδί (μαθήτρια) ουδέποτε έπεσα θύμα του bullying! (Έπεσα όμως σαν εργαζόμενη και μου κόστισε σχεδόν την ψυχική μου υγεία, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Παρόλο που δεν υπέστη λοιπόν σχολικό εκφοβισμό, δεν σημαίνει ότι δεν ήμουν και σιωπηλός μάρτυρας περιστατικών!

via
Στο δημοτικό είχαμε ένα συμμαθητή, ο οποίος είχε κάποιο πρόβλημα διανοητικής ανάπτυξης. Εκείνα τα χρόνια (μέσα του '80) τα προβλήματα τα κουκούλωναν, οπότε δεν μπορώ να πω με σιγουριά τι ακριβώς είχε το παιδάκι (πιθανολογώ αυτισμό), πάντως δεν ήταν σε θέση να επικοινωνήσει με τα υπόλοιπα παιδιά επαρκώς! Έμενε μονίμως στα διαλείμματα μέσα στην τάξη, γιατί κανένας μας δεν έπαιζε μαζί του και ήταν συχνά το εξιλαστήριο θύμα και αποδέκτης κοροϊδιών των συμμαθητών μου! 

Δεν τον κορόιδεψα ποτέ! Η μαμά μου με είχε μεγαλώσει με τέτοιο εξαιρετικό τρόπο, ώστε να σέβομαι την διαφορετικότητα του καθενός! Πάντα μου έλεγε πως "δεν κάνεις στους άλλους αυτό που δεν θες να κάνουν και οι άλλοι σε σένα"! Από εμένα λοιπόν, δεν δέχτηκε ποτέ επίθεση, δεν του έκρυψα ποτέ την τσάντα και δεν τον χτύπησα ποτέ! Όμως... καθώς τα θυμόμουν, ένιωσα ένα μεγάλο κόμπο στο λαιμό!!! Γιατί μπορεί να μην άσκησα bullying πάνω του άμεσα, αλλά έμμεσα υπήρξα συνένοχος όλων των άλλων... Δεν μίλησα ποτέ! Δεν "κάρφωσα" εκείνον που του είχε κρύψει την τσάντα, δεν μάλωσα εκείνους που μονίμως τον πείραζαν, δεν τον υπερασπίστηκα ποτέ! Επομένως σε τι διέφερα από όλους εκείνους που το έκαναν;

Προσπάθησα να με δικαιολογήσω λέγοντας ότι ήμουν παιδί, αλλά στο μυαλό μου στριφογυρνούσε η φιγούρα του συμμαθητή μου να με κοιτάει ικετευτικά για βοήθεια, και εγώ να γυρνάω το κεφάλι μου από την άλλη! Γιατί δεν μίλησα παρόλο που είχα άψογες σχέσεις με το σπίτι μου; Δυστυχώς από φόβο! Τον φόβο της μη αποδοχής!!! Η σιωπή λοιπόν είναι ύπουλη, είναι συνενοχή και με μαθηματική ακρίβεια όλοι όσοι σιωπήσαμε και δεν είχαμε το σθένος να υπερασπιστούμε τους αδύνατους, με κάποιο τρόπο το βρήκαμε μπροστά μας! (Αν είχα μάθει να αντιδρώ τότε, ίσως είχα αντιμετωπίσει σαν ενήλικη πολύ καλύτερα και εγκαίρως το ανελέητο bullying στον εργασιακό τομέα).

Θα περάσω στο σήμερα για να εξιστορήσω την ιστορία του γιου μου πριν 2 χρόνια! Ο γιος μου ήταν ένα εξαιρετικό μικράκι, αγαπησιάρικο, χουχουλιάρικό και πάρα πολύ καλό παιδάκι! Δεν δημιουργούσε ποτέ πρόβλημα και πολλές φορές έτρωγε ξύλο από τα άλλα παιδάκια! Μέχρι που ήρθε αντιμέτωπος με ένα περιστατικό στον παιδικό σταθμό όταν ήταν 3 χρονών! Κάποιο παιδάκι από τα νήπια  (5 χρονών) του έπαιρνε τα παντοφλάκια και τα έκρυβε για πλάκα! Ναι ναι τίποτα το σοβαρό ευτυχώς, ο μικρός όμως δεν ήθελε να πηγαίνει σχολείο!

Παρόλο που από μέσα μου έβραζα, έπιασα διακριτικά τις δασκάλες και μετέφερα τα παράπονά του και οφείλω να ομολογήσω πως το χειρίστηκαν με άψογο τρόπο! Έφεραν τα παιδιά σε επαφή και το συζήτησαν, τους εξήγησαν πως οι μεγαλύτεροι πρέπει να προσέχουν τους μικρότερους, να τους βοηθούν και να τους υπερασπίζονται! Και από τότε ευτυχώς δεν ξαναείχαμε ανάλογο περιστατικό. Όμως ο μικρός από εκείνη τη στιγμή άλλαξε, ζωήρεψε ! Πήγα τον επόμενο μήνα για ενημέρωση και μου περιέγραψαν ένα διαφορετικό παιδί! Θυμάμαι να ρωτάω τη δασκάλα αποσβολωμένη "Συγνώμη αλλά μιλάτε για το δικό μου το παιδί;" 

Στο σπίτι δεν είχαμε πάρει μυρωδιά για αυτή του την αλλαγή! Η αλήθεια είναι πως στην αρχή ανησύχησα, στη συνέχεια όμως και παρακολουθώντας την συμπεριφορά του, παραδέχτηκα πως ήταν καλύτερα να είναι ένα παιδί ζωηρό παρά ένα παιδί μαλθακό όπως ήταν! (Παρόλο που στο σπίτι και στην καθημερινότητά μας αυτό δεν με συνέφερε καθόλου.)

Ήταν το περιστατικό αυτό ικανό να τον επηρεάσει τόσο πολύ και να αλλάξει; Δυστυχώς δεν είμαι σε θέση να πω, γιατί συνέβη σε πολύ μικρή ηλικία, που ο μικρός ίσα που μιλούσε οπότε δεν είμαι σίγουρη για το πως ακριβώς σκεφτόταν! Προφανώς όμως επηρεάστηκε και άλλαξε! Πλέον βλέπω πως δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω, πως δεν θα κάτσει να φάει ξύλο από άλλα παιδιά, πως θα μιλήσει για ότι και αν συμβεί και να πω την αλήθεια, όσο και αν ακούγεται παράδοξο χαίρομαι πολύ για αυτό...

Σκέφτομαι λοιπόν πως και εμένα η μαμά μου, ναι μεν με είχε μεγαλώσει εξαιρετικά και δεν θα περνούσε ποτέ από το μυαλό μου να πειράξω ή να κοροϊδέψω κάποιον, αλλά δυστυχώς δεν μου είχε μάθει να αντιδρώ! Έμεινα στο ότι ήμουν ένα πολύ καλό παιδί που δεν δημιουργούσε ποτέ προβλήματα, αλλά δεν ήξερα πως να τα αποφύγω και πως να υπερασπιστώ τον εαυτό μου! Μόνο όταν έγινα μαμά και άλλαξαν οι προτεραιότητές μου άρχισα σιγά σιγά να το αλλάζω αυτό! 

Ποια είναι λοιπόν η λεπτή διαχωριστική γραμμή που πρέπει να κρατήσουμε ως γονείς; Πως μαθαίνουμε στα παιδιά μας να αντιδρούν ακόμα και όταν δεν μας συμφέρει; Γιατί στη ζωή μας πολλές φορές θα αναγκαστούμε να αντιδράσουμε και αν δεν έχουμε μάθει να το κάνουμε από νωρίς, δεν θα μπορέσουμε να υψώσουμε το ανάστημά μας ποτέ!

via
Ακόμα και στο συγκεκριμένο περιστατικό με το παντοφλάκι, η δική μου συμβουλή ήταν ήπια και πολιτισμένη, δηλαδή να πηγαίνει στη δασκάλα και να μιλάει για ότι συμβαίνει και τον ενοχλεί... (Ίδια με τη συμβουλή της μαμάς μου όταν ήμουν σε αυτές τις ηλικίες, που όμως ποτέ δεν εφάρμοσα από φόβο, και παρόλο που είχα άριστη σχέση μαζί της ποτέ δεν μίλησα.)
Του μπαμπά του η συμβουλή ήταν καθαρή και ξάστερη! Αν ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο, να πάρει το παντοφλάκι αυτού που του το κάνει, να το πετάξει στην τουαλέτα και να τραβήξει το καζανάκι! Και το προχώρησε λέγοντας πως όποιος τον ρωτήσει γιατί το έκανε αυτό να πει πως τον συμβούλεψε ο μπαμπάς του! Τραβηγμένο... ναι ξέρω πως κάποιοι φρίξατε σαν και εμένα μόλις το άκουσα! 

Αλλά παρόλο που δεν ασπάζομαι τη φιλοσοφία του μπαμπά, δεν σας κρύβω πως άρχισα να αναρωτιέμαι σε ένα μελλοντικό περιστατικό ποιο παιδί θα επιβίωνε καλύτερα; Αυτό που θα μιλούσε αν μιλούσε ή αυτό που θα έδειχνε ευθαρσώς ότι δεν σηκώνει τέτοια;

Συμφωνώ λοιπόν με όσα εξαιρετικά έγραψε η Αριστέα, τα παιδιά θέλουν αγάπη και μόνο αγάπη για να ανθίσουν, να ανοίξουν, να επικοινωνήσουν! Είναι όμως υψίστης σημασίας και πρωτεύον μας καθήκον να μάθουμε τα παιδιά μας να μιλάνε και όχι να σιωπούν από φόβο! Να έχουν το θάρρος της γνώμης τους και να το λένε ευθαρσώς! Να τα μεγαλώνουμε έτοιμα να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους! Να δείχνουν από την πρώτη στιγμή πως ο εκφοβισμός δεν περνάει...

Και τελικά μήπως εμείς οι γονείς στην προσπάθειά μας να τους χαρίσουμε όλο τον κόσμο, να λύσουμε όλα τα προβλήματά τους πριν καν εμφανιστούν, αποφεύγουμε να τους δείξουμε πόσο σκληρός είναι αυτός ο κόσμος, στερώντας τους τα εφόδια που θα τους βοηθήσουν στην ίδια τους την επιβίωση;


Clelia!

Όσοι ενδιαφέρεστε ρίξτε μια ματιά στο To love life for what it is. Έχει γίνει ένα εκπληκτικό αφιέρωμα για τον σχολικό εκφοβισμό, και προτείνεται και βιβλιογραφία που σίγουρα θα μας βοηθήσει όλους!

You May Also Like

28 σχόλια

  1. Εξαιρετικό άρθρο και πόσο αληθινά αυτά που γράφεις!!!! Ειδικά η τελευταία σου παράγραφος, πόσος φορές με έχει προβληματίσει και όσες ώρες και αν ξόδεψα σε σκέψεις και συζητήσες ακόμη δεν έχω καταλήξει μέχρι που είναι καλό να επεμβαίνουμε οι γονεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δυστυχώς μόνο ένας ειδικός μπορεί να μας απαντήσει σε αυτό! Να μας δώσει μια κατεύθυνση ώστε να μπορέσουμε να αξιολογήσουμε τη συμπεριφορά μας ως προς τα παιδιά μας, και να κατανοήσουμε πως μπορούμε να βοηθήσουμε ουσιαστικά τα παιδιά μας!!! Γιατί είμαι σίγουρη πως όλοι τα αγαπάμε και θέλουμε το καλύτερο για αυτά... όμως στην κοινωνία μας δυστυχώς ή ευτυχώς αυτό από μόνο του δεν είναι αρκετό!

      Διαγραφή
  2. Λοιπόν, τη χάρηκα την ανάρτησή σου! Βρήκα σε αυτήν πολύ αξιόλογες σκέψεις (είτε ως συμπεράσματα, είτε ως προβληματισμούς).
    Ως ψυχολόγος που ασχολούμαι επαγγελματικά δεύτερη φορά με το bullying, αυτή την περίοδο, θέλω να επισημάνω τα εξής: κατ'αρχάς, είναι σημαντικό να περιγράφουμε σωστά τα πράγματα, γιατί έτσι βοηθάμε τα παιδιά να αναπτύξουν κρίση και στάση (που θα μεταφραστεί σε συμπεριφορά). Το να μιλούν για περιστατικά εκφοβισμού δεν είναι "κάρφωμα". Το "κάρφωμα", στον αξιακό κόσμο των παιδιών, έχει αρνητική σημασία,είναι περιφρονητέο, είναι μια μη-ηθική στάση. Σημαίνει περίπου την εκδίκηση, την επιδίωξη ιδιοτελών σκοπών με χτυπήματα "κάτω απ' τη μέση". Αντίθετα, η υπεράσπιση είτε άλλου είτε του εαυτού τους, είναι ιπποτισμός (στην πρώτη περίπτωση) και διεκδικητικότητα (στη δεύτερη). Θα ήταν καλό να γίνεται από νωρίς στα σχολεία διάκριση μεταξύ της πραγματικής "μαγκιάς" - που επιβάλλει την προστασία του αδύναμου -, από το ψευτονταηλίκι όσων τα βάζουν με λιγότερο δυνατούς από τους ίδιους και νομίζουν πως μια τέτοια επικράτησή τους συνεπάγεται δόξα.
    Ως προς την αγάπη των γονέων, στην οποία αναφέρθηκες, αυτή έχει και σωστό και λάθος τρόπο να εκφράζεται. Το να υπερπροστατεύεις τα παιδιά σου, το να μην τους δίνεις πραγματικά δεδομένα για τον κόσμο στον οποίο θα κληθούν να τα καταφέρουν, αλλά να στρογγυλεύεις τις γωνίες, αυτό μόνο να ψαλιδίσει τα φτερά τους έχει ως αποτέλεσμα. Επειδή έτσι σχηματίζουν ωραιοποιημένη άποψη της πραγματικότητας και δεν προετοιμάζονται σωστά για την αναμέτρησή τους μαζί της. (Θυμήθηκα τώρα ένα κοριτσάκι που η μαμά του μιλούσε συνέχεια για λογαριασμό του, μπροστά του, μη αφήνοντάς το να αναλάβει την πρωτοβουλία και την ευθύνη της επικοινωνίας, επειδή ήταν ντροπαλό και νόμιζε ότι το βοηθούσε έτσι να μην αγχώνεται. Πόσο ικανό κοινωνικά θα γινόταν το κοριτσάκι αυτό; Θα μάθαινε να λέει "όχι", να στέκεται απέναντι στους άλλους για να υπερασπίζεται το συμφέρον του; Γιατί αυτή είναι μια βασική δεξιότητα που λείπει από τα παιδιά - στόχους του bullying.)
    Παρεμπιπτόντως, εδώ και μερικές εβδομάδες έχω ξεκινήσει ένα αφιέρωμα στο πρόβλημα του bullying και μια από τις μελλοντικές αναρτήσεις θα έχει ως θέμα συμβουλές αντιμετώπισης τέτοιων επεισοδίων από γονείς (με βάση τα όσα αναφέρονται στη βιβλιογραφία). Θα με ενδιέφερε να συμμετείχες για να μοιραστείς τις εμπειρίες και τις σκέψεις σου.
    Καλή συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ για την εμπεριστατωμένη επαγγελματική σου απάντηση!!! Δυστυχώς δεν είχα ιδέα όταν έγραφα τις εμπειρίες μου από τον σχολικό εκφοβισμό για την δουλειά που κάνεις, την οποία βρήκα άψογη! Θα κάνω update το ποστ για να μπορούν να σε βρουν οι αναγνώστες, γιατί πιστεύω πως όλοι οι γονείς πρέπει να ενημερώνονται πάνω στο συγκεκριμένο θέμα!!! Με χαρά μου θα συμμετέχω και περιμένω να μας δώσεις τις συμβουλές αντιμετώπισης τέτοιων επεισοδίων!!!

      Διαγραφή
  3. Παρα πολύ ΄΄ομορφο τοκειμενο σου!!
    Μακάρι όλοι οι γονεις να προβληματιστουν και να "διδαξουν" στα παιδιά τους να συμπεριφέρονται σωστα σε όλους!!
    Καλη συνέχεια!!
    Καίτη-oiparamythenies

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Καίτη μου! Μακάρι εμείς οι γονείς να βρούμε τον σωστό τρόπο και να μάθουμε στα παιδιά μας την σωστή συμπεριφορά!!! Θα έχει γίνει ένα βήμα! Σε φιλώ!

      Διαγραφή
  4. Εκπληκτική ανάρτηση! Με τροφή για σκέψη. Γιατί σίγουρα δεν μπορούμε να ξέρουμε πάντα ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος! Υπάρχει μια μικρή διαχωριστική γραμμή που μας βοηθάει να βρούμε τις ισορροπίες αλλά είναι τόσο δύσκολο κάτι τέτοιο! Τουλάχιστον κάποιες φορές!
    Kathy

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μακάρι να ξέραμε πάντα ποιο είναι το σωστό και το λάθος! Κάθε παιδί όμως είναι μοναδικό, και αντιδρά διαφορετικά ... Νομίζω η αγάπη, η ενασχόλησή μας μαζί τους, η ενημέρωση και καμιά φορά οι γνώμες των ειδικών είναι η συνταγή για να μας εξασφαλίσουν μία αποτελασματική αντιμετώπιση των προβλημάτων των παιδιών μας!!!

      Διαγραφή
  5. Υπέροχο κείμενο, αληθινό, και με εκφράζει σαν να το έγραψα εγώ. Είναι λεπτή η γραμμή πράγματι. Σε φιλώ γλυκά γλυκά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Γιάννα μου!!! Νομίζω πως όλες οι μανούλες λίγο πολύ τα ίδια σκεφτόμαστε και τις ίδιες αγωνίες μοιραζόμαστε για αυτό! Σε φιλώ!

      Διαγραφή
  6. Και εγώ στην παιδική μου ηλικία θυμάμαι πολλές φορές να σιωπω, από φόβο και αγχώνομαι απίστευτα γιατί δεν θέλω να έχουμε τα ίδια και με τον μικρό μου. Το περιστατικό με τον παιδικό σταθμό με ταρακούνησε, αλλά νομίζω πως το χειρίστηκες άψογα..Δεν ξέρω εγώ πως θα είχα αντιδράσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αθηνά μου σε πληροφορώ (και καθόλου δεν με τιμάει αυτό), πως όταν έμαθα για το περιστατικό ήθελα να πάω εκεί και να κάνω ένα χαμό! Να ξεμαλλιάσω το παιδάκι (τι μου έφταιγε εκείνο...) , να τα ψάλλω στη μαμά του ( η οποία προφανώς δεν είχε πάρει χαμπάρι) και να ξεσπάσω στις δασκάλες!!! Σκεφτόμουν πόσο τυχερή είμαι που ήταν δίδυμα και στην ίδια τάξη ήταν και η κόρη μου και μπορούσα να διασταυρώσω κάποιες καταστάσεις! Το καλό είναι πως οι δασκάλες ήταν άψογες, και με διακριτικότητα και σωστούς χειρισμούς και εμένα ηρέμησαν και τα χειρότερα απέτρεψαν!!! Είναι πολύ σημαντικό να έχεις επαγγελματίες εκπαιδευτικούς, που να ξέρουν πως θα αντιδράσουν γρήγορα και αποτελεσματικά! Σε φιλώ!

      Διαγραφή
  7. Η σιωπή μπορεί να οδηγήσει τελικά
    στους πιο δύσκολους ψυχαναγκασμούς
    Πολύ σωστά χειρίστηκες το περιστατικό
    με τον μικρό!!
    Καλή εβδομάδα με φιλί ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Ελένη μου! Μακάρι να τα καταφέρω και να μου μιλάνε πάντα, ακόμα και για το πιο μικρό που τα απασχολεί! Εγώ ας πούμε δεν μιλούσα πάντα, παρά την αγάπη που μου είχε η μαμά μου... Σε φιλώ γλυκά γλυκά!

      Διαγραφή
  8. Πολύ ωραίο το κείμενο σου και τροφή για πολλές σκέψεις. Πάντως σ ένα σημείο που συμφωνώ απόλυτα είναι (αν και δεν το γνωρίζουμε με σιγουριά) είναι ότι το παιδί όρθωσε το ανάστημά του και δυνάμωσε το χαρακτήρα του!!! ΄Πολλές φορές τέτοια περιστατικά μπορεί να μας δυναμώσουν και να μας πεισμώσουν για να τα καταφέρουμε.. Έτσι και ο γιο σου.. και μπράβο του...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μακάρι να το κρατήσει αυτό και μεγαλώνοντας! Προσπαθώ να μην του κόψω τη φόρα και τα φτερά (αν και μεταξύ μας με δυσκολεύει απίστευτα). Το πρόβλημα είναι πως κάθε παιδί αντιδρά διαφορετικά! Ο δικός μου ας πούμε ότι λύθηκε (και σίγουρα δεν τον βοήθησα εγώ σε αυτό). Κάποιο άλλο παιδάκι μπορεί να κλεινόταν ακόμα παραπάνω στο καβούκι του και αυτό θα ήταν καταστροφικό!

      Διαγραφή
  9. Κλέλια μου, σε ευχαριστώ πολύ πολύ για την αναφορά.
    Εξαιρετική και η δική σου ανάρτηση.
    Προτιμώ να μιλάμε με παραδείγματα, μας μένουν πιο εύκολα κάποια πράγματα!
    θα εστιάσω στους προβληματισμούς σου - θα αποφύγω να σταθώ πολύ στον μπαμπά, τόσο γνώριμη στάση των Ελλήνων πατεράδων!

    Αναρωτιέσαι πώς θα μάθουμε το παιδί μας να μην φοβάται και να μην σιωπά. Πώς θα αντιμετωπίσει τέτοια, ανάλογα περιστατικά με του μικρού σου το νηπιαγωγείο.
    Αυτό δεν είναι κάτι που γίνεται μέσα από μια συζήτηση , με νουθεσίες και συμβουλές. Γίνεται σταδιακά. Είναι ο τρόπος που το μεγαλώνουμε. Το ακούμε; Του δίνουμε το περιθώριο να εκφράζει τη γνώμη του στο οικογενειακό συμβούλιο. Το μάθαμε να μην φοβάται να μας λέει την αλήθεια;
    Αν το τιμωρούμε όταν μας λέει την αλήθεια μαθαίνει να μας κρύβει πράγματα!
    Μήπως από την άλλη το υπερπροστατεύουμε; Πώς το μάθαμε να αντιμετωπίζει τους κινδύνους; Φοβόμαστε κι εμείς και του το μεταδίδουμε; Η ήρεμη δική μας στάση διδάσκει περισσότερο από όλα τα λόγια του κόσμου!
    Το πώς διεκδικούμε τα δικά μας δικαιώματα. Το πώς αντιμετωπίζουμε κάποιον που μας ενοχλεί.
    Τα παιδιά μαθαίνουν από αυτό που ζουν! Αυτό πρέπει πάντα να θυμόμαστε!
    Διδάσκουμε με την συμπεριφορά μας!

    Ναι ο κόσμος είναι σκληρός, αλλά δεν χρειάζεται να γίνουν και τα παιδιά μας σκληρά. Δυνατά χρειάζεται να γίνουν και αυτά μεταξύ τους έχουν τεράστια διαφορά!

    Σε φιλώ γλυκά :))



    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπημένη μου Αριστέα, έγινες η αφορμή να προβληματιστώ, να σκεφτώ , να θυμηθώ!!! Η αναφορά σε σένα ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω!!! Συμφωνώ σε όσα έγραψες στην ανάρτησή σου... και σε ευχαριστώ που ως πιο ειδική, μοιράζεσαι τις πολύτιμες γνώσεις σου! Διδάσκουμε με τη συμπεριφορά μας... πόσο σοφό!!! Σε διαβάζω και βρίσκω μέσα μου ηρεμία και γαλήνη! Σε παρακαλώ θερμά... γράψε και άλλες τέτοιες αναρτήσεις!!! Σε γλυκοφιλώ!

      Διαγραφή
  10. Ασφαλώς και δεν έχω άποψη σε ό,τι αφορά την οπτική μου ως γονέας, αφού δεν είμαι(!) αλλά έχω την εντύπωση πως και μόνο ο προβληματισμός που έχεις και η διαδικασία σύγκρισης της δικής σου συμπεριφοράς και του παιδιού σου είναι πολύ σπουδαίο γεγονός.
    Οδηγίες χρήσης δεν υπάρχουν, μα η αγάπη, η ανοιχτή αγκαλιά και η επικοινωνία δεν είναι δυνατόν να κάνει κακό σε κανέναν!
    Ελπίζω σε ένα καλύτερο μέλλον (και αν υπάρχουν νέοι γονείς σαν εσένα, μπορώ να το ελπίζω ελεύθερα!)
    Καλή εβδομάδα, κορίτσι μου! ΣΣΣΜΟΥΤΣ πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με συγκίνησες! Απέχω πολύ από το να χαρακτηριστώ καλός γονέας, αλλά το προσπαθώ καθημερινά... σε ευχαριστώ πολύ ! Πολλά γλυκά φιλιά!!!

      Διαγραφή
  11. Υπέροχο το άρθρο!Και από τα σχόλια έμαθα επίσης πάρα πολλά!!Αχ αυτό το κάρφωμα!Πότε θα καταλάβουμε ότι η βοήθεια έχει αλλάξει σε κάρφωμα και για αυτό δεν την προσφέρουμε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ Δέσποινα! Τα σχόλια σε αυτή την ανάρτηση ήταν πιο σημαντικά από την ίδια την ανάρτηση και αυτό με χαροποίησε ιδιαίτερα! Και εγώ μετά από τα σχόλια άλλαξα κατά πολύ το πως βλέπω το "κάρφωμα" και αισθάνομαι πιο σίγουρη για τον τρόπο που πρέπει να χειριστώ το θέμα!

      Διαγραφή
  12. Μεστή νοήματος ανάρτηση με προβληματισμούς που απασχολούν πολλούς γονείς.

    Στην κόρη μου, από πολύ μικρή ηλικία (εκείνη, της... παιδικής χαράς, την προ νηπιαγωγείου) είχα επισημάνει να μην κοροϊδέψει ποτέ, για κανένα λόγο, κανένα παιδί για το ύψος, το βάρος, το χρώμα, την καταγωγή, την ομιλία, την εμφάνιση, καθώς και να στέκεται πάντα κοντά στα παιδάκια που γίνονταν στόχος προσβολών.
    Λίγο αργότερα, στο σχολικό περιβάλλον, σχεδόν καθημερινά ερχόταν με περιστατικά που την προβλημάτιζαν ή την στενοχωρούσαν. Είτε είχαν στόχο την ίδια είτε άλλα παιδιά.
    Στην Ε' δημοτικού, κάποιο περιστατικό το οποίο θεώρησε σοβαρότερο (και ήταν), το είπε στη δασκάλα της. Σε κάποια παιδιά πέρασε αδιάφορη η αναφορά αυτή, κάποια άλλα την κατηγόρησαν ως "καρφί"!
    "Κι εγώ δεν ξαναλέω τίποτα!", η αντίδρασή της.
    Της εξήγησα πως στη ζωή μας δεν μπορούμε να τα έχουμε καλά με όλους. Πως το χειρότερο είναι να γινόμαστε αποδεκτοί επειδή ακολουθούμε το συρμό ή υιοθετούμε παθητική συμπεριφορά. Πως τη διαφορά την κάνουμε προσπαθώντας να είμαστε δίκαιοι, ακόμη κι αν αυτό μας κοστίσει "φίλους". Πως οι πιο αδύναμοι χρειάζονται ανθρώπους να υπερασπιστούν και το δικό τους δίκιο.
    Είχε κόστος για την ίδια (αρχικά, δηλαδή, το είδε ως τέτοιο. Μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησε ότι μόνο κέρδος ήταν) και παρόλο που είναι ένα μάλλον "ήσυχο" παιδί, δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της όταν διαπιστώνει ότι κάποιος συμμαθητής της (ανεξαρτήτως τάξης) δέχεται κάποιο είδος εκφοβισμού.

    Θα ήθελα, ακόμη, να αναφέρω ότι από τον κύκλο των συμμαθητών της, υπάρχει μητέρα η οποία από το δημοτικό κιόλας, για το παραμικρό που συνέβαινε στην κόρη της (π.χ. έχανε τη γόμα της ή κάποιο παιδάκι έπαιρνε τη γόμα και ξεχνούσε να της την επιστρέψει) ξεσήκωνε τον κόσμο: από τη διευθύντρια του σχολείου μέχρι το παιδάκι (το ίδιο το παιδάκι! Όχι τους γονείς του!) που είχε τη γόμα!!!
    "Ακριβή στα πίτουρα και φθηνή στ' αλεύρι", η εν λόγω κυρία έχει "πλάσει" ένα ανασφαλές και -διαρκώς- φοβισμένο παιδί, το οποίο υφίσταται πολύ συχνά λεκτικά "πειράγματα" και για τα οποία, η μητέρα έχει μόνο να πει "δεν πειράζει, σε ζηλεύουν!"
    [Άντε, βγάλε άκρη...]

    Κλέλια μου, ζητώ συγγνώμη για την κατάχρηση του χώρου σου.
    Σε καλημερίζω και σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νατάσα μου, πόσο όμορφα μεγάλωσες την κόρη σου! Σε θαύμασα για τις αξίες που της έδωσες και για τον τρόπο που χειρίστηκες τα πράγματα!!! Καμία κατάχρηση δεν έκανες, ίσα ίσα σε ευχαριστώ για τον κόπο που έκανες να μοιραστείς μαζί μας, τη δική σου ιστορία! Και να συμπληρώσω πως διαβάζοντάς σε (μια και το δικό σου παιδί έχει προχωρήσει στην ηλικία) αναθαρρώ και παίρνω κουράγιο... Και αισθάνομαι πως είμαι σε καλό δρόμο και πως σίγουρα θα πρέπει να είμαι διακριτική και δίπλα τους, αλλά όχι λύτης των πάντων!!! Σε ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου που μοιράστηκες την πολύτιμη εμπειρία σου... Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  13. Υπέροχη ανάρτηση και αναφορά στον μεγαλύτερο φόβο των γονεών για τα παιδιά τους...ένα παρόμιο περιστατικό το ζήσαμε και με την μικρή μου φέτος στα 4,5 όπου κάναμε αμάν και να πάμε ξανά σχολείο...λόγος; Ξύλο...από συμμαθητή της... ω ναι! Η απάντηση της δασκάλας; Ας βοηθήσουμε το άλλο παιδί που είναι πολύ υπερκινητικό να αντιμετωπίσει το πρόβλημά του...απάντησή μου...στο ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΕΠΑΝΩ θα λύσει το πρόβλημά του;! ουφ! Σε φιλώ και εύχομαι ο κόσμος μας να γίνει λίγο πιο μαλακός...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Διάβασα την ιστορία σου, τις σκέψεις και τους προβληματισμούς σου και ταυτίζομαι 100%, ιδίως με τη φράση σου ότι τα παιδιά πρέπει να είναι έτοιμα να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Το μόνο που έχω να καταθέσω είναι ότι παίζει αρκετά μεγάλο ρόλο και η ιδιοσυγκρασία του κάθε παιδιού στο πως θα αντιδράσει γενικά. Έχω δυο κορίτσια και η μία, η μεγαλύτερη, θα αντιδρούσε με διάλογο, επιχειρήματα (πραγματικά αποστομωτικά τα λόγια της) ενώ η άλλη θα μπορούσε να αντιδράσει και με αντίποινα. Δεν είχαμε κάποιο περιστατικό συγκεκριμένο αλλά ξέρω τουλάχιστον ότι και οι δυο θα αντιδράσουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Όντως, άλλη μια παράμετρος (που δεν την είχα σκεφτεί) είναι αυτή που γράφεις στο τέλος, για τα παιδιά μας. Αν και κατά βάσει, η έλλειψη αγάπης είναι αυτή που οδηγεί τα παιδιά μας (θύτες ή και θύματα) στο στόμα τού κακού λύκου, κοινώς, στον εκφοβισμό.. Το στρατόπεδο αλλάζει μόνο, αλλά η αντιμετώπιση για να μην υπάρχουν ούτε παιδιά-θύτες, ούτε παιδιά-θύματα, είναι η αγάπη και η στήριξη των γονιών, από την πρώτη μέρα τής ζωής τους... Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Κλέλια μου, πόσο μεγάλο κεφάλαιο άγγιξες; Και ποιος δεν έχει βιώσει τον εκφοβισμό και ποιος δεν έχει γίνει σιωπηρός μάρτυρας; Κι επειδή κι εγώ τη δεκαετία του 80 πήγα στο δημοτικό έχω να σου πω πώς έχω στην ψυχή και στο μυαλό μου ορισμένα περιστατικά που δυστυχώς με στοιχειώνουν.Είτε γιατί τα δέχτηκα η ίδια είτε γιατί δεν υπερασπίστηκα τους φιλούς μου... Σήμερα, σαν δασκάλα πια, παλεύω να προστατεύω τα μικρά μου από κάθε είδους εκφοβισμό, φυσικά είναι παιδάκια και θα μαλώσουν και θα χτυπηθούν και θα παίξουν και πάλι και θα κλάψουν και θα ξαναγελάσουν γιατί έτσι είναι ο κόσμος τους, αλλά αν ποτέ η κατάσταση ξεφύγει, επεμβαίνω δραστικά... Και ξεκινάω από τους γονείς γιατί αυτοί είναι οι ιθύνοντες είτε πρόκειτε για την περίπτωση του θύτη είτε για την περίπτωση του θύματος!!! Πίστεψε με όμως Κλέλια μου, πως το καλύτερο που μπορούμε να μάθουμε στα παιδιά μας, είναι να ακολουθούν τα αλάνθαστα ένστικτά τους και πως η άμυνα είναι ένα από τα πιο σημαντικά ένστικτα που αναπτύσσει ο άνθρωπος που σε συνδυασμό με το χαρακτήρα του καθενός ολοκληρώνουν το σύνολο. Δεν είναι σωστό λοιπόν από την πλευρά μας να επεμβαίνουμε σ'αυτό γιατί το μόνο που μπορούμε να καταφέρουμε είναι να χαλάσουμε τη μαγιά και να δημιουργήσουμε παθητικούς δέκτες!!! Αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι να δημιουργούμε στα παιδιά μας το αίσθημα της αυτοκυριαρχίας ώστε η άμυνα να συμβαίνει στα όρια του επιτρεπτού, τόσο όσο να αντιληφθεί ο θύτης πώς μάλλον λάθος πόρτα χτύπησε!!! Άλλωστε άμυνα δεν σημαίνει πάντα ξύλο... Η άμυνα είναι μία λέξη με ευρεία έννοια! Δεν είναι ο στόχος μας λοιπόν να δημιουργήσουμε μαλθακά παιδιά αλλά ούτε και τσαμπουκάδες, είναι και τα δύο λάθος γιατί είναι και τα δύο στα άκρα! Με πολύ κουβέντα και πολλά στοχευμένα και έξυπνα παραδείγματα θα χτύσουμε δυνατούς χαρακτήρες!!! Μπράβο για την ανάρτηση!!! Καλή συνέχεια σου εύχομαι!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Instagram