Το Μικρό Λευκό Κοχύλι που μου άλλαξε τη ζωή!

by - Πέμπτη, Μαρτίου 10, 2016


Σήμερα το βράδυ δεν κοιμήθηκα στο κρεβάτι μου και για να ακριβολογήσω δεν κοιμήθηκα καθόλου.
Σήμερα πέρασα το μισό βράδυ στο κρεβάτι της κόρης μου και το άλλο μισό στο κρεβάτι του γιου μου, μετρώντας τις ανάσες τους...
Σήμερα το βράδυ δεν έπαψα λεπτό να κλαίω... άπειρα δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια μου δίχως σταματημό...
Σήμερα ήταν η μέρα των αποκαλύψεων αλλά και των αποφάσεων... Σήμερα είδα τον εαυτό μου στον καθρέφτη... και μυριάδες σκέψεις κατέκλυσαν το κεφάλι μου... Σήμερα μπόρεσα να τελειώσω εκείνο... ένα τόσο δα μικρό λευκό κοχυλάκι!
Σήμερα το βράδυ ήρθα αντιμέτωπη με μια σκληρή αλήθεια και πόνεσα πολύ. Σαν να έφαγα χαστούκι ή σαν να πέρασε τρένο από πάνω μου... τύψεις, τύψεις παντού! 

Όχι δεν θέλω να είμαι σαν τη μαμά της Στέλλας, αλλά τότε γιατί αρνήθηκα το βράδυ να παίξω μαζί τους; Ήμουν τόσο κουρασμένη, έτρεχα σαν την παλαβή όλη μέρα και ύστερα είχα να μαγειρέψω, να συμμαζέψω, να σιδερώσω... αλλά για στάσου μια στιγμή... τις ίδιες δικαιολογίες έβρισκε και εκείνη!

Δεν θέλω να είμαι σαν την μαμά της Στέλλας, αλλά γιατί φώναξα στην μικρή μου που έβαψε το τραπεζομάντηλο και στον μικρό που δεν άφηνε το tablet από τα χέρια, και έπειτα και στους δύο μαζί επειδή δεν μαζέψανε τα παιχνίδια τους;

Δεν θέλω να είμαι σαν εκείνη, όμως το βράδυ όταν μου ζήτησαν να διαβάσω και δεύτερο παραμύθι αρνήθηκα! Βαριόμουνα... ήθελα να ξεκουραστώ. Πώς μπόρεσα να το κάνω αυτό; Και χθες δεν είχα όρεξη καθόλου για παραμύθι και προχθές δεν είχα όρεξη καθόλου για παιχνίδι! Δεν θέλω να είμαι σαν την μαμά της Στέλλας αλλά μάλλον είμαι πολύ χειρότερη από αυτήν!

Σήμερα όμως διάβασα εσένα Κατερίνα... και το μικρό λευκό κοχύλι σου. Τρεις μέρες μου πήρε για να το τελειώσω και ας είναι ένα τόσο δα βιβλιαράκι! Δεν μπορούσα, δεν άντεχα! Διάβαζα λίγο και σταματούσα και μαζί σταματούσε η καρδιά μου! Σήμερα όμως τα κατάφερα, μάζεψα το κουράγιο μου και το τελείωσα! Και ήρθε η αλήθεια να με βρει, χωρίς να της το ζητήσω εγώ... απλά ήρθε!

Ω πόσο άθλια αισθάνθηκα... Και ξέρεις Κατερίνα μου γιατί; Γιατί η μαμά της Στέλλας είμαι εγώ! Για μένα το έγραψες το βιβλίο σου και ας μην με ξέρεις ή ίσως για κάποια που μου μοιάζει τόσο πολύ!
Αλλά μου έδωσες την ευκαιρία να δω τα πράγματα λίγο διαφορετικά και να συνειδητοποιήσω πόσο θέλω να αλλάξω! Χιλιάδες ερωτηματικά στο κεφάλι μου...
Πώς έγινα έτσι εγώ; Τι απέγινε το κορίτσι που ζούσε μέσα μου; Εκείνο το μικρό τρελούτσικο κορίτσι που πάντα άκουγε, που δεν συμβιβάζονταν, που ήταν αγωνίστρια, που χαιρόταν την κάθε στιγμή; Πότε το αντικατέστησε τόσο σαρωτικά αυτή η άγνωστη νοικοκυρά; Πότε άρχισα αλήθεια να δίνω σημασία στα τόσο μικρά και ανούσια πράγματα; Πότε με έχασα και ξέχασα τα σημαντικά;

Με έπνιξε η αλήθεια Κατερίνα μου! Ήρθε με σάρωσε και με έπνιξε... Με κατασπάραξε τόσο πολύ, που θέλω να ουρλιάξω δυνατά, αλλά είναι τέσσερις το ξημέρωμα και εγώ ξαπλώνω στο κρεβάτι του γιου μου... Βλέπεις, ανέβηκα στο πάνω μέρος της κουκέτας, στο κρεβάτι του για πρώτη φορά και ας μου το ζητούσε τόσο καιρό... " Έλα μανούλα πάνω και σε μένα μόνο μία φορά.." Βλέπεις Κατερίνα με φωνάζει ακόμα μανούλα, όπως εκείνη... Προλαβαίνω άραγε ακόμα; Προλαβαίνω να τα αλλάξω όλα; Πνίγω το ουρλιαχτό μου, γιατί εκείνος κοιμάται σαν άγγελος και εγώ δίπλα του το κρατάω το χέρι και μετράω τις ανάσες του και δεν θέλω να τον ξυπνήσω... Ανέβηκα για πρώτη φορά! Πότε σταμάτησα στα αλήθεια να ακούω;

Και κλαίω κλαίω ασταμάτητα, για μένα και για τη μαμά της Στέλλας και για την σαρωτική δυσβάσταχτη αλήθεια που με βρήκε... Το μάτι μου πέφτει στο ράφι, στο βάζο με τα δικά μας μικρά κοχύλια... Αυτά που ο δυτάκος μου μάζεψε με αγάπη όλο το καλοκαίρι! Αυτά που τα έβαλα σε ένα βάζο για να φυλακίσουμε το καλοκαίρι μας και να μην το ξεχάσουμε ποτέ! Αυτά που η νοικοκυρά μέσα μου θέλησε να πετάξει γιατί της έπιαναν χώρο στο ράφι... ακούς Κατερίνα;
Αν είναι δυνατόν! Πόσο τυφλή και εγωίστρια!

Όμως εγώ δεν είμαι η μαμά της Στέλλας! Έχω μια ευκαιρία να τα αλλάξω όλα, να τα διορθώσω όλα, να τα κάνω όλα αλλιώς! Εγώ μπορώ να δείξω την αγάπη μου, να βάλω γερές βάσεις και να μην βρεθώ πότε στη θέση της μαμάς της Στέλλας! Προλαβαίνω ακόμα!!! Και θα το κάνω Κατερίνα μου! Εσύ μου έδειξες τον τρόπο, μαζί με το μικρό λευκό σου κοχυλάκι...

Όλα θα τα αλλάξω μ' ακούς; Και θα παίζω μαζί τους και θα σκαρφαλώνω στα κρεβάτια και θα κυλιέμαι στο πάτωμα και θα γίνομαι πειρατής και θα διαβάζω αμέτρητα παραμύθια και δεν θα βαριέμαι πια ποτέ! Όλα!!! 



Και τα δικά μας μικρά λευκά κοχύλια, αύριο κιόλας θα πάω να τα κάνω κάδρο. Και στο κέντρο θα βάλω το δικό σου Κατερίνα μου. Πολύτιμο φυλαχτό για να μου θυμίζει πως στη ζωή αξία έχουν μόνο τα σημαντικά και για μένα αυτό είναι τα παιδιά μου! Το πιο σημαντικό! Μόνο αυτά!
Και αν ποτέ τύχει και παραστρατήσω ξανά, το κοχυλάκι σου εκεί, ακοίμητος φρουρός θα μου δείχνει με το φως του το δρόμο μου...
Το δικό σου φως...Κατερίνα μου!

Πόσο μα πόσο σε ευχαριστώ!
Η μαμά του Κωνσταντίνου και της Νεφέλης
(που χάρη σε σένα δεν θα γίνει ποτέ σαν τη μαμά της Στέλλας!)

Clelia

ΥΓ. Το εξαιρετικό Μικρό Λευκό Κοχύλι της λατρεμένης Κατερίνας Χλωροκώστα (Kapa World) μπορείτε να το βρείτε από τις εκδόσεις Γαβριλιήδης και όπως πολύ σωστά είπε ένας φίλος... πρέπει όλοι να το έχουμε σαν την Βίβλο των γονέων! Γιατί όλοι μας έχουμε μέσα μας κάτι από την μαμά της Στέλλας!


You May Also Like

39 σχόλια

  1. Μου έχει κινήσει τόσο την περιέργεια αυτό το βιβλίο... Με συγκλονίζει η ανάρτηση σου... Τόσο αληθινή και δυνατή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γλυκό μου Μαράκι... να το διαβάσεις! Κάθε μανούλα πιστεύω πως πρέπει να το διαβάσει!!! Είναι ότι πιο συγκλονιστικό έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό!

      Διαγραφή
  2. Κλέλια μου συγκινήθηκα από την ανάρτησή σου!
    Ήδη έχεις κάνεις το πιο μεγάλο , τον πιο δύσκολο δρόμο. Είμαι σίγουρη ότι είσαι μια ζεστή, υπέροχη μητέρα! Γιατί έχεις βρεις τις αλήθειες σου. Άλλοι ζουν, θα πεθάνουν και δεν θα τις ανακαλύψουν ποτέ!

    Γράφεις ότι το βιβλίο της Κατερίνας σου έδωσε την ευκαιρία να συνειδητοποιήσεις πόσο θέλεις να αλλάξεις!Είναι υπέροχο να εξελίσσεσαι, να προσπαθείς, να βλέπεις ήδη τις αλλαγές που θέλεις να κάνεις.
    Κάνε μου μια μικρή χάρη σε παρακαλώ. Βάλε λίγο τις ενοχές στην ακρούλα. Είσαι άνθρωπος. Χάιδεψε λίγο τον εαυτό σου. Το αξίζει!
    Σε φιλώ γλυκά♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αριστέα μου, καλή νεράιδα της ψυχής μου! Το πιστεύεις πως σε σκεφτόμουν και ήθελα να το συζητήσω μαζί σου; Πόσο όμορφα λόγια λες και ζεσταίνουν την καρδιά μου! Είσαι σπάνιος άνθρωπος και ακόμη πιο σπάνιος εκπαιδευτικός!!! Υπόσχομαι να με χαιδέψω λίγο, μόλις ο τυφώνας Κοχύλι καταλαγιάσει λίγο μέσα μου!!! Σε φιλώ γλυκά γλυκά

      Διαγραφή
  3. ούτε εγω το έχω διαβάσει .Γνωρίζοντας όμως τον τρόπο γραφής της Κατερίνας θα μου αρεσει κι εμένα!
    Νομιζουμε πως επειδή παρεχουμε πολλα στα παιδιά μας -παιχνίδια ,ταμπλετ,τηλεοραση ,εξωσχολικες δραστηριότητες- δεν μας χρειαζονται !Νομιζουμε πως περνουν ευχαριστα την ωρα τους.
    Τα παιδιά χρειάζονται μόνο την αγάπη και συμπαρασταση των γονιων τους σε όλα τα θέματα που αφορουν την ανατροφή και απασχόλησή τους!
    Αυτό που ακουω '' ναι ,αλλά περναω μισή ωρα ποιοτικό χρόνο μαζί τους το ΣΚ'' με τρελαίνει!
    Δεν θεωρω πως πρεπει να εχουμε τυψεις γιατι δουλευουμε ή γιατι βαριομαστε πού και πού !
    Και δεν νομιζω πως το κανεις καθε μέρα!Ας χαλαρωσουμε κι εμεις οι γονεις που θεωρουμε πως πρεπει να ασχολουμαστε και σε υπερβολικό βαθμό μαζί τους!Μην πιανουμε τα άκρα παντού.

    Κι εγω τα εχω σε κουκέτα και ξερεις τι κανω Κλειω για να ξαπλώνω και με τους δυο και να μην εχουμε παράπονα; Εχουμε κανει συμφωνία και έναν μηνα ειναι ο ένας πάνω ,έναν μηνα ο άλλος!
    Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νάσια νομίζω πως η Κατερίνα ξεπέρασε τον εαυτό της! Πάντα μιλάει στις ψυχές μας με τις αναρτήσεις της! Με το βιβλίο αυτό όμως κατάφερε να με συνταράξει συθέμελα, να μου αλλάξει την οπτική, να με ξεμπροστιάσει...
      Συμφωνώ μαζί σου σε όλα! Αλλά να είναι που βρέθηκα αντιμέτωπη με την αλήθεια και πάγωσα!!! Καλά αυτό το tip με την κουκέτα απορώ που δεν το είχα σκεφτεί (αλλά ξανθιά είμαι τι να λέμε)! Σε φιλώ γλυκά!

      Διαγραφή
  4. Βρε Κλειώ μου...τι ανάρτηση ήταν αυτή? Μονορούφι τη διάβασα...συγκλονιστική! Σχεδόν με αναγκάζει να πάω να το αγοράσω αύριο κιόλας...όυτως ή άλλως θα το έκανα, αλλά τώρα μου έξαψες την περιεργεια! Καλό βράδυ Κλειώ μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ Μαρία μου να το πάρεις! Θα σου αλλάξει την κοσμοθεωρία! Σε ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα σου λόγια! Φιλάκια

      Διαγραφή
  5. Με συγκίνησες πραγματικά...Όλες οι μανούλες νιώθουμε τύψεις...Όλες!!!Δεν υπάρχει μανούλα που νιώθει ότι όλα τα κάνει τέλεια...μα τώρα που είδες πως κάποια πράγματα πρέπει να τα χειριστείς διαφορετικά,αύριο θα είναι μια σπουδαία μέρα...κι αυτό γιατί θα αρχίσεις να λειτουργείς διαφορετικά!!!Το βιβλίο της Κατερίνας δεν το έχω διαβάσει αλλά θα το κάνω άμεσα...είμαι σίγουρη ότι θα το ρουφήξω κι αυτό όπως κάνω με κάθε της ανάρτηση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πραγματικά το βιβλίο αυτό είναι μαγικό! Να έχεις δίπλα σου και μπόλικα χαρτομάντηλα!!! Είναι μια σταλιά αλλά επειδή δεν άντεξα έκανα τρεις μέρες να το τελειώσω! Θα σου πω πως σήμερα το πρωί τα έκανα όλα διαφορετικά και σπίτι μας ακουγόταν μόνο γέλια και χαρές! Και είχα αστείρευτη υπομονή!!! Με άλλαξε εντελώς! Το βλέπω και χαμογελώ... ξέρει εκείνο και ξέρω και εγώ! Φιλάκια

      Διαγραφή
  6. Ένας κόμπος στον λαιμό...Ξέρω ακριβώς πως νιώθεις,ακριβώς όμως,πίστεψέ με!
    Το ήξερα ότι αυτό το πλάσμα έχει πολλά να μας πει και να μας δώσει αλλά αυτό που έπαθα διαβάζοντάς το βιβλίο της,ήταν συγκλονιστικό...το έχω στο κομοδίνο μου από εκείνη την μέρα,απλά το βλέπω,χαμογελώ και δεν ξεχνώ.Αυτές οι τύψεις...αχ αυτές οι τύψεις...
    Σε φιλώ κοριτσάκι μου,να είσαι καλά και τα παιδάκια σου πάντα χαρούμενα και ευτυχισμένα!♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λαμπρινή μου... κόμπος στο λαιμό και γροθιά στο στομάχι! Η Κατερίνα με έβαλε κανονικά στη θέση μου!!! Είναι πολύ χαρισματικός άνθρωπος και πιστεύω πως έχει μία μαγική ικανότητα να μπαίνει στο μυαλό μας και στην καρδιά μας! Εκεί βρίσκεται τώρα και το κοχυλάκι της!!! Πολύ μου άρεσε αυτό που είπες... χαμογελάς και δεν ξεχνάς!!! Είναι ένα μυστικό μεταξύ μας!!! Σε φιλώ γλυκά γλυκά!

      Διαγραφή
  7. Ξέχασα να σου πω και για την εμφάνιση του blog!Καταπληκτικό!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Νομίζω ότι κρίνεις πολύ αυστηρά τον εαυτό σου, αλλά και μονο αυτο δείχνει πόσο συνειδητοποιημένη μαμα εισαι, πόσο νοιάζεσα και πόσο προσπαθείς να γίνεις ολοένα και "καλύτερη".Θα ξέρεις πως οταν κάνει μια μάμα κάτι καταναγκαστικά, χωρίς όρεξη, χωρίς να είναι "εκεί" τα παιδιά το διαισθανονται κι είναι προτιμότερο να τους εξηγήσει ότι χρειαζεται λίγη ξεκούραση. Αλλά πάλι είναι υπέροχη η στιγμή εκείνη που καταλαβαίνουμε πώς το πιο σημαντικό είναι τα παιδιά μας:είναι Κάθαρση! Τότε είναι που νοηματοδοτειται απο την αρχή η καθημερινότητα:χαιρόμαστε πραγματικά το παιχνίδι μαζί τους χωρίς να σκεφτόμαστε,λογαριασμούς κι υποχρεώσεις,προσέχουμε την κάθε μας λέξη/πράξη να μην τα πληγώσει ή τα υποτιμήσει,διαπιστώνουμε ότι όσα λόγια κι αν ξοδεύουμε για να τα συμβουλεύουμε,εκείνα σαν σφουγγάρια μαθαίνουν απο αυτά που κάνουμε,από τον τρόπο που ζούμε κι όχι απο αυτά που τους λεμε.
    Το βιβλίο δεν το εχω διαβάσει ακόμα, σίγουρα θα είναι συγκλονιστικό! Κι εσύ γράφεις πολύ όμορφα! Φιλικά,Μαρίνα.

    Υ.γ. Ταυτιστικα με τη φράση σου:"πως από κορίτσι έγινα νοικοκυρά;"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρίνα μου, πόσο συμφωνώ σε όλα μαζί σου! Τις περισσότερες φορές χανόμαστε στις υποχρεώσεις μας, παλεύουμε με την καθημερινότητα και ξεχνάμε όπως λέει η Κατερίνα τα δύο γλυκά ματάκια που μας ακολουθούν, τα ανθρωπάκια στο ύψος της μέσης μας που το μόνο που περιμένουν είναι να τους δώσουμε λίγη σημασία!!! Αυτό φωνάζει το βιβλίο!!! Σημασία στα σημαντικά, στις όμορφες στιγμές που περνάμε μαζί τους και όχι στο βουνό με τα ασιδέρωτα!!! Μου έδωσε το σκούντηγμα που χρειαζόμουν για να ξυπνήσω!!! Φιλιά πολλά

      Διαγραφή
  9. Έχω ανατριχιάσει... Υπέροχο κείμενο...Με μια μέρα διαφορά μας συγκλόνισε αυτό το βιβλίο... Έγραψες εσύ, έγραψα και εγώ... Άλλιώς άγγιξε εσένα, αλλιώς εμένα. Ξέρεις γιατί; Μονο και μόνο επειδή εγώ το έφαγα το χαστούκι χάνοντας τα μωρά μου, πριν καταφέρω να βιώσω την μητρότητα... Έχοντας φάει αυτό το χαστούκι και έχοντας προσπαθήσει να βρω γιατί το έφαγα και πως θα το αξιοποίησω, διαμορφώθηκα εν τέλει σαν μητέρα. Παρότι η ανατροφή και μόνο, (στο τυπικό μέρος της) των παιδιών σε συνδυασμό με το νοικοκυριό και πιθανότατα και την δουλειά είναι από μόνα τους εξαντλητικά- η αλήθεια είναι πως κάθε στιγμή μετράει και δυστυχώς δεν είναι δεδομένη. Πολλές φορές με έχουν ρωτήσει, πως είναι δυνατόν να βγάζεις φωτογραφία το νεκρό παιδί σου; Και απαντώ: Όταν μια φωτογραφία είναι όλα όσα θα έχεις, δεν έχεις άλλη επιλογή. Κατάλαβες τι εννοώ; Παρότι είσαι σκληρή με τον εαυτό σου χαίρομαι. Διότι ναι. Είναι σημαντικό αφού σου ζητάει να κοιμηθείς μαζί του να το κάνεις. Τα κοχύλια για αυτόν είναι ο θησαυρός του. Είναι ανθρώπινα όλα όσα έκανες. Πάντα νομίζουμε πως θα έχουμε χρόνο. Και πιθανότατα θα έχουμε. Μα πόσο, πόσο πιο πολύτιμος θα είναι αν δεν έχουμε αρνηθεί καμία αγκαλιά, αν έχουμε κοιτάξει και ακούσει πραγματικά αυτά για τα οποία καμαρώνουν, αν έχουμε πέσει κάτω μαζί τους και τα γαργαλάμε ατελείωτα χωρίς ελέος και χωρίς νόημα και σκοπό, πόσο πιο πολύτιμος αν σε κάθε πείσμα, θυμό ή "σε μισώ" που ακούμε έχουμε απαντήσει "Σε αγαπώ αρκετά για να το αντέξω και αυτό", κόντρα στο δικό μας εγωισμό. Τα παιδιά μας και θα τα μαλώσουμε και όρια θα τους βάλουμε και χρόνο για τον εαυτό μας θα απαιτήσουμε- είναι μέσα στο πρόγραμμα και βοηθάει στην ακόμα πιο ομαλή έκβαση αυτού του τόσο ιερού ρόλου που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε, του γονέα. Μην νιώθεις τύψεις για αυτά. Παρότι πιστεύω πως η μητρότητα και οι ενοχές πάνε παρέα- για πάντα- σημασία έχει να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε. Το καλύτερο ξέρεις πιο είναι; Να συνειδητοποίησουμε την ουσία. Και αυτό που μένει είναι η αίσθηση που σου άφησαν οι σχέσεις στην ζωή σου. Αυτό. Θυμίσου καθημερινά αυτό, κράτα και ζωντανή μέσα σου, λίγη από την ψυχολογία όταν ήσουν εσύ παιδί... και θα είσαι ακόμα πιο μοναδική μητέρα από ότι είσαι ήδη στα μάτια των παιδιών σου... Σε φιλώ γλυκά γλυκά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γλυκιά μου Γιάννα!!! Είσαι ένα γλυκύτατος άνθρωπος που ξεχειλίζει από καλοσύνη!!! Μιλάς και τα λόγια βγαίνουν από την καρδιά σου! Δεν ξέρω αν ήσουν έτσι από πριν ή αν σε άλλαξαν οι απώλειες... αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως την εμπειρία σου την μετάλλαξες σε σοφία! Μακάρι καμία μανούλα ποτέ να μην είναι αναγκασμένη να θρηνήσει το παιδί της!!! Ποτέ! Δεν υπάρχει χειρότερο... και αυτόν τον φόβο μου ξύπνησε αυτό το βιβλίο... Για αυτό ίσως μας άγγιξε διαφορετικά! Εμένα με ξύπνησε εσένα σου υπενθύμισε... (όχι ότι ξεχνάς ποτέ)! Πολύ όμορφα όσα γράφεις... Το πιστεύεις πως την ψυχολογία από όταν ήμουν παιδί την έχω πάντα μέσα μου... αλλά δυστυχώς επιλεκτικά!!! Νομίζω όμως πως ύστερα από το κοχύλι δεν θα είμαι ποτέ ξανά η ίδια!!! Φιλάκια πολλά

      Διαγραφή
  10. Το βιβλίο δεν το έχω διαβάσει, αλλά εσύ με έχεις ανατριχιάσει με τις λέξεις σου, με τη δική σου οπτική, πιο σωστά...
    Έχω ακούσει τα καλύτερα από φίλες bloggers για αυτό το βιβλίο και δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως είναι ένα βιβλίο που σε ταρακουνά για τα καλά...
    Ήδη πιστεύω πως είσαι μια εκπληκτική μανούλα, αλλά και μόνο που θέλεις να κάνεις ακόμα περισσότερα για τα παιδάκια σου, αυτό είναι πολύ σπουδαίο!
    Φιλί γλυκό και βουρκωμένο, κορίτσι μου!
    Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ γλυκό μου κορίτσι...για τα τόσο όμορφα και γλυκά σου λόγια!!! Σου προτείνω, παρά του ότι είσαι ακόμη μικρή και δεν έχεις παιδιά, κάποια στιγμή να το διαβάσεις! Ίσως σε γλιτώσει από μεταγενέστερα λάθη! Σε γλυκοφιλώ!

      Διαγραφή
  11. Την Κατερίνα την αγαπώ πολύ! Η αλήθεια είναι ότι δεν ήρθε στα χέρια μου ακόμη το βιβλίο της. Θα το διάβαζα γιατί ήταν δικό της κι όχι γιατί πίστευα πως το θέμα του με αφορούσε. Δεν ήμουν αυτή την περίοδο σε φάση που να είμαι έτοιμη να διαβάσω κάτι μελαγχολικό. Ως τώρα καμιά ανάρτηση σε σχέση με αυτό δεν με άγγιξε όσο η δική σου. Αυτή με έσπρωξε να θέλω να το αγοράσω αύριο κιόλας! Κι επειδή σε ξέρω αρκετά καλά, θέλω να σου πω πως είσαι μια μαμά που δεν πρέπει να έχει τόσες τύψεις. Απλά, αν κρίνω από τον εαυτό μου, περνάμε όλες μας τέτοιες φάσεις. Και νομίζω πως μας κάνουν καλό... γιατί γινόμαστε καλύτερες ή ακόμα καλύτερες! Χαμόγελο λοιπόν!
    Kathy

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατερίνα μου αυτό είναι το πιο σημαντικό από όλα... Να θέλουμε να γινόμαστε όλο και καλύτερες!!! Αυτός είναι ο ρόλος μας... να κάνουμε τα πάντα για να διαμορφώσουμε τους χαρακτήρες των παιδιών μας με τον καλύτερο τρόπο! Το βιβλίο θα σε καθηλώσει... και επειδή σε ξέρω καλά, θα πάθεις ότι έπαθα και εγώ και ας είσαι η καλύτερη μανούλα στον κόσμο! Απλά κοίτα να έχεις δίπλα σου τόνους χαρτομάντηλα!!! Και κάτι τελευταίο, όλο το βράδυ το πέρασα στο πόδι και την άλλη μέρα τα μάτια μου ήταν πρησμένα από το κλάμα! Όταν ο Βασίλης διάβασε την ανάρτησή είπε... τώρα μόλις κατάλαβα πόσο βαθιά επηρεάστηκες!!! Νομίζω πως δεν επηρεάστηκα απλώς, άλλαξα εντελώς! Σε φιλώ γλυκά!

      Διαγραφή
  12. Καλημέρες!
    Δε διαφέρω πολύ από πολλές άλλες μαμάδες.... όλες νιώθουμε τύψεις κι όλες έχουμε την αγωνία αν είμαστε καλές μαμάδες... πάντα θα το έχουμε... όλες τρέχουμε να τα προλάβουμε όλα... πολύ περισσότερο εκείνες που δουλεύουν εκτός σπιτιού...
    Χωρίς να είμαι καμιά ειδικός, χωρίς αν θέλω να φανώ συνειδητοποιημένη ή δε ξέρω τι α΄λλο έχω να σου πω δυο πράγματα...
    σε εσένα, σε όλες μας, σε εμένα...
    Ξέχνα το σίδερο , τα φοράμε και ασιδέρωτα.. ξέχνα τη σκούπα κάθε μέρα, ας είναι το χαλί με ψίχουλα.. ξέχνα το φαί το δύσκολο κάθε μέρα, και τα μακαρόνια καλά είναι... ξέχνα τα παιχνίδια τα πεταμένα, έχουν κι έτσι τη χάρη τους...
    Ξέχνα τα όλα!
    Τα πάρκα είναι εκεί έξω και μας περιμένουν! Το ίδιο κι οι πλατείες! το ίδιο και τα απιδιά που κρύβουμε όλοι μέσα μας και τα κουκουλώνουμε...
    Σε λίγα χρόνια θα ε΄χουμε άπλετο χρόνο να σιδερώσουμε, να σκουπίσουμε, να βρούμε μπόλικο χρόνο για μας... να .... να .... να....
    Κλειδί αυτού λογικά είναι μια σταλιά χρόνος για μας... ένα τικ μωρέ ίσα για να νιώθουμε πως υπάρχουμε κι εμείς... ξέρω δύσκολο πολύ... αλλά αν το κάνουμε θα είμαστε όλοι καλύτερα...

    Προσπαθώ για όλα τα παραπάνω... προσπαθώ πολύ και φροντίζω να μου τα θυμίζω συχνά... όχι, δε τα καταφέρνω πάντα...
    είναι κάτι μέρες κακές, πολύ κακές....

    Τα φιλιά μου κοριτσάρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πόσο όμορφα τα είπες!!! Τα πάρκα είναι εκεί έξω και μας περιμένουν!!! Έτσι ακριβώς είναι! Απλά κάποιες φορές δυστυχώς θέλουμε την υπενθύμισή μας! Το ταρακούνημά μας! Συμφωνώ σε όλα απόλυτα μαζί σου!!! Απόλυτα όμως! Και χαίρομαι πολύ που ενεργείς έτσι! Υπόσχομαι πως θα το προσπαθήσω και εγώ... γιατί οι στιγμές περνούν, χάνονται και δεν ξαναγυρνούν!!!
      Φιλάκια πολλά... Ραντεβού στα πάρκα!!!

      Διαγραφή
    2. Αγαπημένη μου δε λειτουργώ πάντα έτσι.... κι εγώ το χάνω.... κ εγώ πέφτω στις παγίδες μου....
      απλά τα λέω συνέχεια τα ίδια και τα ίδια για να τα ακούω κι εγώ!!!!
      να τα ακούμε όλες μας ξανά κ ξανά !!!!! μέχρι να το κάνουμε πράξη!!!!

      Διαγραφή
  13. Κλειώωωω μας ανατρίχιασες. Πόσο πολύ πόσο βαθιά μίλησες στις ψυχές μας.
    Όταν διάβασα κι εγώ το βιβλίο με κατέκλυσαν όλες αυτές οι τύψεις που περιγράφεις τόσο αληθινά. Εμείς οι μαμάδες κ γενικά οι γονείς κουβαλάμε μεγάλο βάρος. Θέλουμε να τα κάνουμε όλα σωστά. Στο σπίτι στην οικογένεια στο γάμο μας στη δουλειά. Αλλά καταλήγουμε να χάνουμε την ουσία. Να χάνουμε κάτι τέλος πάντων.
    Το βιβλίο της Κατερίνας μας δείχνει την ουσία. Ποια ειναι αυτή; Τα απλά πράγματα. Η ευτυχία στα απλά πράγματα.

    Γράφεις υπέροχα Κλειώ!!!! Συνέχισε.

    Με γειες και οι αλλαγές εδώ στο σπιτάκι σου!!! Πολύ ρομαντικές και μιναμιλιστικές. Πολύ εσύ!!!
    Τις εχω δει μέρες τώρα αλλά σήμερα που βρήκα χρόνο να σχολιάσω, σου γράφω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δημητρούλα μου σε ευχαριστώ πολύ πολύ κοριτσάκι μου γλυκό!!! Με κάνεις και κοκκινίζω!!! Αυτή την έρμη την ουσία δεν πρέπει να την ξεχνάμε ποτέ! Το πιστεύεις πως όποτε βλέπω το βιβλίο λέω από μέσα μου... Τώρα ξέρω!!! Φωτεινός φάρος, αναμμένος για να μας βοηθά να μην ξαναχάσουμε τον δρόμο μας ποτέ!!! Σε γλυκοφιλώ!!!

      Διαγραφή
  14. Κλειούλα, έχω παρατηρήσει και από άλλες αναρτήσεις σου ότι έχεις γενικά την τάση να αισθάνεσαι ενοχές απέναντι σε θέματα που αφορούν στα παιδιά... αυτό σε καθιστά πολύ καλή μαμά και ξέρεις γιατί; Γιατί έχεις συναίσθηση των ενδεχόμενων "λαθών" σου και άρα, άλλοτε επιτυχώς και άλλοτε όχι τόσο, λογικά θα προσπαθείς να επανορθώσεις, να γίνεσαι καλύτερη, να συμπεριφέρεσαι σωστότερα. Και όπως πολύ σωστά έγραψε η Αριστέα πιο πάνω, είναι σπουδαίο να κάνεις αυτή την αυτοκριτική που κάνεις εσύ, γιατί άλλοι θα φύγουν από τη ζωή πιστεύοντας ότι δεν έχουν σφάλει ποτέ και πουθενά!
    Παρόλα αυτά καλή μου σου το έχω ξαναγράψει, δεν είναι καλό να παραμελείς τον εαυτό σου εντελώς για χάρη των παιδιών... είναι η ζωή σου, ναι, το φαντάζομαι μιας και εγώ δεν έχω παιδιά αλλά και εσύ είσαι η Κλειώ! Και έχεις ανάγκες! Και αξίζεις να προσπαθείς να τις καλύπτεις! Και εδώ που τα λέμε δεν μπορούμε να ζούμε σε ασυμμάζευτα σπίτια, βρώμικα, με ρούχα ασιδέρωτα... ούτε να μην κοιμόμαστε τις νύχτες για να διαβάζουμε παραμύθια! Ρεαλιστικά αν το δεις, δεν γίνεται... Τίποτα δεν κάνεις κακά, καλούλα μου, ό,τι καλύτερο μπορείς κάνεις και είμαι σίγουρη!
    Με συγχωρείς πάρα πολύ αν θεώρησες ότι το σχόλιό μου είναι λίγο επικριτικό, δεν είναι και σου το λέω, σου μιλάω σαν σε φίλη μου... Δεν σου κάνει καλό αυτή η ενοχικότητα!
    Να βελτιώσεις κάτι αν μπορείς, ναι, αλλά χωρίς υπερβολές...
    Όσο για τον τρόπο γραφής σου, τι να πω κορίτσι μου... Τι να πω!
    Καλή συνέχεια να έχεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαράκι μου τι είναι αυτά που λες!!! Γιατί να θεωρήσω το σχόλιο σου επικριτικό! Ϊσα ίσα κορίτσι μου γλυκό, αφιέρωσες τόσο χρόνο να μου πεις τόσο όμορφα λόγια!!! Και να σου πω κάτι... έχεις δίκιο σε όλα! Αλλά αυτές οι τύψεις και οι ενοχές με πλημμυρίζουν γιατί υπάρχει μία φωνή μέσα μου που ρωτάει... έκανες ότι καλύτερο μπορούσες... και η απάντηση είναι όχι! Μπορώ και καλύτερα, πολύ καλύτερα!!! Αυτό είναι που με τρώει... αλλά είμαι σίγουρη πως θα ανατρέξω στο σχόλιο σου πολλές πολλές φορές, για να καθησυχάσω τον εαυτό μου, και να τον χαιδέψω και λίγο όπως είπε η Αριστέα και να πω... εντάξει άνθρωπος είμαι!!! Σε ευχαριστώ τόσο πολύ για το πανέμορφο γλυκό και ζεστό σου σχόλιο! Σε φιλώ

      Διαγραφή
  15. Χωρίς να έχω διαβάσει το βιβλίο ήδη νιώθω τρομερές τύψεις,μέχρι να νιώσω σίγουρη για τον εαυτό μου δεν πρόκειται να το διαβάσω γιατί θα γίνω πολύ χειρότερα.Αυτή η καθημερινότητα,πως μας πνίγει έτσι;Ξαφνικά έχεις μόνο υποχρεώσεις και ξεχνάς να ζήσεις!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δέσποινα μου, να είσαι σίγουρη πως όποτε και να το διαβάσεις σε συγκλονίσει τόσο μα τόσο πολύ!!! Και θα κάνεις και εσύ τον επαναπροσδιορισμό σου και θα αλλάξεις λίγο την κοσμοθεωρία σου! Φιλάκια

      Διαγραφή
  16. Γλυκιά μου, γλυκιά μου Κλειώ...ξέρεις κάτι; Με έκανες κι έκλαψα. Έκλαψα γιατί γράφεις υπέροχα. Ζήλεψα τον τρόπο που γράφεις, σαρωτικά απόλυτα, συναισθηματικά και με έκανες να κλάψω γιατί με είδα μέσα σου...Δεν είμαι σε θέση να κρίνω κανέναν ούτε καν τη μαμά της Στέλλας που εγώ η ίδια δημιούργησα. Δεν είμαι σε θέση να συμβουλεύσω κανέναν για τον γονεϊκό του ρόλο γιατί όλοι είμαστε καλοί γονείς και προσπαθούμε για το καλύτερο...Η μαμά της Στέλλας, δεν ξέχασε το παιδί της αγάπη, τον εαυτό της ξέχασε. Τον εγκατέλειψε σε μια γωνιά και μόλις σταμάτησε να προσπαθεί να κάνει ευτυχισμένο εκείνον σταμάτησε να μπορεί να δίνει χαρά στους γύρω της. Στον άντρα της, στα παιδιά της...με αποτέλεσμα να χάσει ένα από αυτά...Νιώθω θλίψη γι αυτή την μαμά γιατί την αναγνωρίζω, γιατί τ νιώθω και τη συμπονώ!
    Δεν είσαι η μαμά της Στέλλα, είσαι η μαμά του Κωνσταντίνου και της Νεφέλης σου...τυχερή μαμά μιας νεράιδας κι ενός δράκου!!! και προσπαθείς σκληρά να κάνεις τα παιδιά σου χαρούμενα. Μην νιώθεις τύψεις αν κάποιες φορές δεν είσαι εκεί, αν χρειάζεσαι απόσταση ή χρόνο ή χώρο...Μην νιώθεις ενοχές για τίποτε...Κρίνε αυστηρά τον εαυτό σου μόνο για το ότι εγκατέλειψες εσένα...Το κορίτσι μέσα σου...
    Θυμήσου στο αεροπλάνο στις οδηγίες τι γράφει...πρώτα βάζω τη μάσκα στον εαυτό μου και μετά στο παιδί που κρατώ στην αγκαλιά μου.Δεν μπορείς να φροντίσεις κανέναν αν δεν είσαι εσύ καλά.Κρατήσου λοιπόν ευτυχισμένη, ασφαλής και γεμάτη...το ίδιο προσπαθώ κι εγώ...και καμιά φορά τα καταφέρνω γλυκιά μου...Δεν σε ξέρω...μα μετά από αυτό σου το κείμενο σ' αγαπάω. Ένα πελώριο ευχαριστώ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατερίνα μου, Κατερίνα της καρδιάς μου... δεν ξέρω τι να πω... πραγματικά!!! Σε ευχαριστώ τόσο πολύ για τα τόσο όμορφα και συγκλονιστικά λόγια σου!!! Εσύ μου έδειξες τον δρόμο... Το κοχυλάκι σου θα ζει για πάντα μέσα μου!!! Με έκανε να θέλω να γίνω καλύτερη... σε όλα! Με αφύπνισε, με καθοδήγησε, με λύτρωσε...
      Συνέχισε να γράφεις αγαπημένη μου Κατερίνα, έχεις μία μαγική δύναμη στα χέρια σου, αυτή της γραφής... Είσαι χαρισματική, ταλαντούχα και συγχρόνως τόσο ταπεινή και προσιτή! Συνέχισε να μιλάς στις καρδιές μας και να μας αφυπνίζεις... να μας κάνεις να προσπαθούμε και να ονειρευόμαστε έναν καλύτερο κόσμο...

      Διαγραφή
  17. Από όσο λίγο σε ξέρω είσαι μια τέλεια
    μαμά που αφουγκράζεται τις ανάγκες των
    παιδιών της
    Βέβαια στην πορεία προκύπτουν και λάθη
    αλλά δεν θέλω να σε βλέπω να γεμίζεις ενοχές!!
    Η αγάπη και μόνο αυτή θα σου δείξει το σωστό δρόμο

    Σε φιλώ πολύ ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Δώσε χρονο και αγαπη και εκεινη θα γυρίσει πολλαπλασια σε σενα πισω ..οταν τα μικρα χερια σ αγκαλιαζουν σφιχτα.. αυτη θα ειναι και η χαρα που θα παιρνεις μεσα απο την καρδουλα τους απλα δωσες τους αυτό... λιγο απο τον χρόνο σου και υπομονη..και σιγουρα θα τα καταφερεις γιατί το θελεις..!!είσαι καλη μαμα..!! σου αφήνω φιλακι..!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Γλυκιά μου Κλέλια, είσαι μια ευαίσθητη και τρυφερή μαμά
    και το βιβλίο τής Κατερίνας, απλά το επιβεβαίωσε.. Θα χαρώ
    κάποια στιγμή να το διαβάσω κι εγώ, αν και θα κλαίω πολύ, είμαι σίγουρη... Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Συγκλονιστικό κείμενο Κλειώ μου! Συγκλονιστικό!!! Δεν έχω λόγια, δεν ξέρω τι να γράψω, τι να σου πω; ότι διάβασα με κομμένη ανάσα ότι έγραψες, ότι ταυτίστηκα μαζί σου σε όλα, ότι είναι 2:39 και κλείνω τον υπολογιστή για να τρέξω να κοιμηθώ και εγώ αγκαλιά με τα παιδιά μου;
    Χαίρομαι τόσο πολύ που σε γνώρισα μέσα από το blog σου και εύχομαι μια μέρα να σε γνωρίσω από κοντά, θα σε αγκαλιάσω να το ξέρεις!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Πω πω τι μου έκανες βραδιάτικα...δεν μπορούσα να διαβάσω από τα δάκρυα στα μάτια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Ποσο σαρωτικη η ανάρτηση σου θελω να παρω το βιβλίο πολυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Instagram