Τον τελευταίο καιρό σκέψεις και συναισθήματα είναι ανάκατα στο μυαλό μου! Τυχαία γεγονότα και καταστάσεις με οδήγησαν στο συμπέρασμα πως οι περισσότεροι γονείς σήμερα είμαστε τόσο υπερπροστατευτικοί και προσπαθούμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας σε ένα γυάλινο αποστειρωμένο περιβάλλον! Τα σημερινά παιδιά όντως μεγαλώνουν σε γυάλα;
Σταματήστε ένα λεπτό και σκεφτείτε! Πόσοι από εμάς είμαστε έτοιμοι να επέμβουμε ανά πάσα στιγμή, να λύσουμε όλα τους τα προβλήματα (πολλές φορές πριν καν δημιουργηθούν), να βρούμε τρόπο να απασχοληθούν δημιουργικά κάθε μέρα και κάθε λεπτό, να μη βαρεθούν ούτε μια στιγμή, να προλάβουμε κάθε τους επιθυμία πριν καν την εκφράσουν, να προσφέρουμε ότι μας ζητήσουν, να είναι το φαγητό τους έτοιμο πριν καν πεινάσουν κλπ.
Σε καμία περίπτωση δεν λέω ότι δεν πρέπει να τους προσφέρουμε ό.τι παραπάνω μπορούμε αλλά ... μήπως πρέπει να βάλουμε κάποιο όριο και κάποιο μέτρο; Είναι σωστό αυτό που κάνουμε ή φροντίζουμε μόνο για την βραχυπρόθεσμη ευτυχία τους και όχι για την μακροπρόθεσμη. Επενδύουμε όλοι στο συναισθηματικό κομμάτι και προσπαθούμε να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε για να τους εμφυσήσουμε την ενσυναίσθηση. Προσπαθούμε όλοι να μεγαλώσουμε χαρούμενα παιδιά, γεμάτα όμορφες αναμνήσεις, φτάνει όμως αυτό; Δεν θα έπρεπε το κύριο μας μέλημα να είναι να μεγαλώνουμε παιδιά που θα γίνουν ευτυχισμένοι ενήλικες, που θα ξέρουν τι θέλουν και το ποιο σημαντικό, θα ξέρουν πώς να το αποκτήσουν; Να μάθουμε στα παιδιά μας ότι στη ζωή πρέπει να αγωνιστείς για να αποκτήσεις ότι θελήσεις!
Γιατί...
Όταν μεγαλώνω τα παιδιά μου στην γυάλα, θα μάθουν ποτέ να επιβιώνουν στον κανονικό κόσμο;
Όταν εγώ είμαι από πάνω τους όλη την ώρα και τους βοηθώ να διεκπεραιώνουν τα καθήκοντά τους θα μάθουν ποτέ να το κάνουν μόνοι τους;
Όταν διαβάζουν τα μαθήματα μαζί μου μέχρι τις μεγάλες τάξεις του δημοτικού, και περιμένουν την επιβεβαίωση μου ότι έχουν διαβάσει, θα έρθει ποτέ η στιγμή που θα μάθουν να μελετούν μόνα τους;
Όταν εγώ δεν είμαι έτοιμη και φοβάμαι να του βγάλω τις βοηθητικές ρόδες, θα μπορέσει ποτέ να μάθει να κάνει ποδήλατο μόνο του;
Όταν κάθε φορά που θέλουν να προσεγγίσουν έναν φίλο, μπαίνω εγώ μπροστά και βοηθάω την κατάσταση, θα καταφέρουν να λειτουργήσουν το μηχανισμό της φιλίας;
Όταν επεμβαίνω σε κάθε τους καυγά με φίλους πώς θα μάθουν να λύνουν τις διαφορές τους;
Όταν δεν ακούν ποτέ όχι, θα μάθουν άραγε την αξία του ναι;
Όταν τους προσφέρω απλόχερα όσα παραπάνω υλικά αγαθά μπορώ, θα μπορέσουν να επιβιώσουν σε κατάσταση στέρησης;
Όταν εγώ κάποιες φορές δεν απορρίψω καταστάσεις που δημιουργούν, θα μπορέσουν να επιβιώσουν από κάποια απόρριψη;
Όταν εγώ δεν βάζω όρια, πώς θα υπακούσουν στους κανόνες και στα όρια του σχολείου και της κοινωνίας;
Όταν εγώ συνειδητά δεν τους αφήνω να τρέχουν (από φόβο μη πέσουν) πώς θα πάρουν μέρος αργότερα στην κούρσα της ζωής;
Όταν εγώ δεν τους έχω μάθει να αγωνίζονται πώς θα αγωνιστούν μεθαύριο απέναντι στις αντιξοότητες της ζωής;
Όταν εγώ δεν τους έχω μάθει να αγωνίζονται πώς θα αγωνιστούν μεθαύριο απέναντι στις αντιξοότητες της ζωής;
Όταν εγώ ακούσια τους στερώ το ένστικτο της επιβίωσης, πώς θα επιβιώσουν αύριο μόνα τους;
Μακάρι να είμαι για πάντα δίπλα τους και να προλαμβάνω καταστάσεις αλλά αυτό είναι εντελώς ουτοπικό! Τρέμω στην ιδέα ότι θα μείνουν μόνα και θα έρθουν αντιμέτωπα με ένα κόσμο ξένο, έξω από την γυάλα που τους έχω μεγαλώσει! Γιατί δυστυχώς για να μάθεις να να προστατεύεις τον εαυτό σου από τα χτυπήματα, πρέπει να έχεις πέσει και να έχεις πονέσει άπειρες φορές! Και τα παιδιά μας δεν έχουν ιδέα πώς είναι να πέφτεις! Εγώ τουλάχιστον στην μέχρι τώρα ζωή τους, έχω φροντίσει να βάλω προστατευτικά μαξιλαράκια όπου μπορώ! (Είμαι σίγουρη πώς το ίδιο έχετε φροντίσει και εσείς! Πόσο λάθος όμως κάνω...) Γιατί αν με ρωτήσετε τι προτιμώ χαρούμενα παιδιά ή χαρούμενους μεθαυριανούς ενήλικες έτοιμους να αγωνιστούν για την ζωή τους, προτιμώ σαφέστατα τους ενήλικες! Κάτι που δυστυχώς όλοι καταχωνιάζουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας!!!
Μήπως πρέπει λοιπόν να αλλάξουμε πορεία πλεύσης; Μήπως πρέπει να τους αφήσω αδιάβαστους καμιά μέρα; Μήπως πρέπει να μη τους δέσω τα κορδόνια; Να πω όχι σε κάποιο παιχνίδι; Να τα αφήσω να βαρεθούν; Να μην κάνω τον διαιτητή - δικαστή στους καυγάδες τους; Να τα αφήσω να τρέξουν, να σκαρφαλώσουν, να παίξουν και ας πέσουν κάτω και ας χτυπήσουν; Να πω μερικά όχι, για να εκτιμήσουν το ναι; Μήπως με το να προσπαθώ κάθε μέρα, τόσο πολύ για να τους ευχαριστήσω, έχω τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα;
Σαφώς και αναρωτιέμαι τι έγινε και λοξοδρόμησε τόσο πολύ η γενιά μου και για ποιον λόγο χάσαμε εντελώς το μετρό; Τι δεν πήρε η δική μας η γενιά, για να θέλουμε να προσφέρουμε ότι μπορούμε και δεν μπορούμε και τελικά καταλήγουμε να μεγαλώνουμε τα δικά μας παιδιά σε γυάλα; Αυτό όμως είναι ένα θέμα που σηκώνει πολύ συζήτηση!
Ξέρω ότι πολλοί από εσάς δεν θα συμφωνήσετε με όσα γράφω... Θέλω όμως να κοιτάξετε γύρω σας και να μου πείτε ειλικρινά! Δεν βλέπετε κάτι περίεργο; Βλέπετε παιδιά - αυριανούς ενήλικες που θα είναι έτοιμοι να πιάσουν την ζωή και να την στύψουν; Παιδιά που θα καταφέρουν να επιβιώσουν στον σκληρό ανταγωνιστικό κόσμο; Γιατί εγώ βλέπω παιδιά σοκαρισμένα με το τι συμβαίνει στον κόσμο! Παιδιά που δεν μπορούν να παλέψουν για τίποτα, παιδιά που περιμένουν τα πάντα να τους χαριστούν, παιδιά που δεν έχουν όρεξη, όραμα και φιλοδοξίες, παιδιά που δεν ξέρουν τι θέλουν, παιδιά με κατάθλιψη, παιδιά δυστυχισμένα... και για αυτά τα παιδιά φταίμε εμείς οι υπερπροστατευτικοί γονείς που κάποτε τα μεγαλώσαμε σε μια γυάλα!!!
Θα χαρώ να μάθω τις απόψεις σας για το θέμα αυτό που τόσο με βασανίζει!
Clelia!
Νομίζω πως σε όλα υπάρχουν όρια. Ναι, είμαστε κάποιες φορές υπερβολικοί, υπερπροστατευτικοί αλλά παράλληλα, εγώ τουλάχιστον προσπαθώ να τους δίνω και χώρο για να μάθουν, να αναπτυχθούν, να γίνουν ανεξάρτητοι. Καθώς μεγαλώνουν όλα αυτά έρχονται σταδιακά και από μόνα τους. Δεν πρέπει να τα αφήσουμε μόνα τους προσπαθώντας τα βγάλουμε από την γυάλα... τραβώντας τα. Εξάλλου κάθε παιδί έχει διαφορετικές ανάγκες. Αν εμείς οι γονείς βρούμε ισορροπία νομίζω πως θα τα καταφέρουμε. Ήδη η μεγάλη μου κόρη πλησιάζει στην εφηβεία και ενώ από την μία φοβάμαι, για μένα και τις αντιδράσεις μου αλλά και για αυτήν την ίδια και τους κινδύνους γύρω της, από την άλλη έχω την ελπίδα πως αν είμαι δίπλα της, στο σημείο που πρέπει, θα πάνε όλα καλά! Και μην ξεχνάς... "το καλοκαίρι δεν ήρθε ακόμα" (δικό μου) και ... "μην τρέχεις γιατί πάλι θα χτυπήσεις την πληγή σου" (δικό σου!) Εξαιρετικά αφιερωμένα σε μας, Κλειώ μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήKathy
Πολύ σωστή η τοποθέτησή σου. Το έχω σκεφτεί πολλές φορές και νιώθω πως έχω δημιουργήσει μια γυάλα για την μικρή μου Νίνα και με αγχώνει...Με αγχώνει διπλά. Από τη μία αν εκείνη είναι μεθαύριο έτοιμη να αντιμετωπίσει τη σκληρή πραγματικότητα και από την άλλη αν έγώ είμαι έτοιμη να σπάσω αυτή τη γυάλα... Εξαιρετικό θέμα/προβληματισμός!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς έχεις δίκιο! Τα πολύτιμα παιδάκια μας, που πολλοί από εμάς δυσκολευτήκαμε και προσπαθήσαμε πολύ να αποκτήσουμε, μεγαλώνουν όντως υπερπροστατευμένα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχουν αλλάξει κι οι συνθήκες από τότε που μεγαλώναμε εμείς, αλλά αν το καλοσκεφτούμε πάντα αυτό γινόταν: η προηγούμενη γενιά φοβόταν το καινούριο και οι νέοι άνθρωποι ήταν αισιοδοξοι και πίστευαν στις δυνάμεις τους. Ας μην τους στερήσουμε αυτή την ορμή και τα κάνουμε ανίκανα να ζήσουν, να αισθανθούν και να διαχειριστούν καταστάσεις, γιατί τότε θα είναι πιο ευάλωτα από ποτέ, κι εμείς δυστυχώς ή ευτυχώς δε θα είμαστε πάντα εκεί...
Καλημέρα!
ειναι απλο Κλειω μου...δουλευουμε τοσο πολυ που εχουμε τυψεις, οπότε θελουμε να προσφερουμε τα παντα στα παιδια μας. Γιατί εγω θυμαμαι τη μητερα μου να ειναι σπιτι μαζι μας τουλαχιστον μεχρι την Τεταρτη δημοτικου και φυσικα ημασταν εξω στα χωραφια για παιχνιδια. τωρα δυστυχως οι ρυθμοι ειναι τρελοι, ο χρονος ελαχιστος και ειναι κλεισμενα μεσα σε 4 τοιχους.
ΑπάντησηΔιαγραφήοπως και να εχει ομως ολοι μπορει να βαζουμε ορια αλλα εχουμε και τις στιγμες που τα αφηνουμε εντελως χαλαρα να κανουν οτι θελουν...ρωτα τον μικρο μου που οταν τσακωνονται δεν μπαινω καν στη μεση...εκτος αν πεσει καμια ξωφαλτση :)
Σωστά είναι όλα όσα γράφεις και νομίζω το ξέρεις αυτό και η ίδια. Πιστεύω κι εγώ ότι (πάρα πολλά από) τα σημερινά παιδιά είναι μαλθακά λόγω του τρόπου ανατροφής από τους γονείς τους. Μαλθακά και εγωκεντρικά. Χωρίς ιδιαίτερες αντοχές στις δυσκολίες, χωρίς στόχους για το μέλλον. Αποπροσανατολισμένα από την αρχή. Λογικό κι αναμενόμενο αυτό, όμως: τον κόσμο πρέπει να τον ανακαλύπτεις μόνος σου για να τον χαίρεσαι, όχι να σου τον δίνουν στο πιάτο! (Και όχι, δεν είναι χαρούμενα τα παιδιά όταν τους τα δίνουν όλα, οπότε δεν υπάρχει κανένα δίλημμα του τύπου "ή το παιδί μου θα είναι χαρούμενο τώρα, ή στο μέλλον ως ενήλικος/η". Όταν το μεγαλώνουν σωστά, πάντα χαρούμενο θα είναι. Γιατί μη νομίζει κανείς ότι θα του κάνει τόσο μεγάλο κακό και θα το στεναχωρήσει τρομερά, αν αφήσει και λίγο χώρο στη ζωή του για την απογοήτευση, την προσπάθεια, τον πόνο ακόμη, την ανία, κάποιο άγχος. Από αυτά τα δυσάρεστα προκύπτουν ιδιότητες όπως η δημιουργικότητα, η υπευθυνότητα, η εργατικότητα - η ωριμότητα, στο τέλος - τέλος.)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως, δεν πιστεύω ότι οι γονείς των υπερπροστατευμένων παιδιών δίνουν μεγάλη σημασία στο συναίσθημα, όπως έγραψες. Μάλλον να το αποφύγουν προσπαθούν, να το αντικαταστήσω με άλλα στοιχεία, ίσως γιατί οι ίδιοι νιώθουν άβολα με αυτό. Εξ ου και η τόση προσφορά υλικών αγαθών και η προσπάθεια να αποφύγουν τα παιδιά τους τα αρνητικά συναισθήματα.
Οι γονείς που συμπεριφέρονται όπως περιέγραψες στην ανάρτηση, τον εαυτό τους σκέφτονται κυρίως και όχι τα παιδιά τους - αυτό μού είναι ξεκάθαρο (γιατί το να υποστηρίξει κανείς ότι εν έτει 2016 οι γονείς ακόμη προσπαθούν να δώσουν στα παιδιά τους όσα στερήθηκαν οι ίδιοι - με δεδομένο ότι δεν μεγάλωσαν σε καμια Κατοχή, φερ'ειπείν, για να χρησιμοποιείται αυτό το επιχείρημα μέχρι σήμερα - είναι τραβηγμένο). Σημασία έχει το γιατί, αλλά αυτό για τον καθένα είναι διαφορετικό.
κι εγω τα σκεφτομαι κατι τετοια... και πραγματικα προσπαθω να κρατιεμαι... και να τον αφηνω να λυνει οτι τον απασχολει...τα προβληματα του... Προσπαθω να του δειξω τροπους να τα χειριζεται και να επιλεγει... Θελω να ειναι ανεξαρτητος και δυναμικος και να στηριζεται στον εαυτο του... Κι αλλες φορες με πιανει το υπερπροσταυτευτικο μου... γιατι πως να το κανουμε... ειναι το μωρο μου.. Αχ δεν ξερω... Μακαρι να τα καταφερουμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦυσικές και λογικές συνέπειες Κλειώ μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν αμφισβητώ την αγάπη των σημερινών γονιών, ο τρόπος όμως που την εκφράζουν δείχνει περισσότερο άγνοια ή εγωισμό.
Ο άνθρωπος μαθαίνει καλύτερα μέσα από τις πράξεις, τα λάθη, τα παραδείγματα. Το έγραψες τόσο όμορφα "Όταν εγώ δεν είμαι έτοιμη και φοβάμαι να του βγάλω τις βοηθητικές ρόδες, θα μπορέσει ποτέ να μάθει να κάνει ποδήλατο μόνο του;" Κι αυτό ισχύει για όλα όσα έχει να μάθει , όχι μόνο για το ποδήλατο. Οι βοηθητικές ρόδες, είναι δεκανίκια. Αν δεν τα πετάξει ποτέ, μόνος του δεν θα περπατήσει κανείς.
Αναρωτιέμαι όμως...γιατί να υπάρχουν αυτοί που διαφωνούν; με ποια επιχειρήματα; :)
Κλειώ χαίρομαι που τακτοποίησες τις σκέψεις σου!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΛοιπόν επειδή κι εγώ τα σκέφτομαι αυτά πιστεύω πως φταίει κι ένα ακόμη πράγμα σε εμάς που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας σε αυτά τα χρόνια... Φταίει κι ο μεγάλος όγκος πληροφοριών που δεχόμαστε από ειδικούς και "ειδικούς"... παίρνουμε παίρνουμε πληροφορίες και δε προλαβαίνουμε να τις φιλτράρουμε... αποτέλεσμα είναι να προσπαθούμε να κάνουμε σωστά όσα ακούμε ή διαβάζουμε! δε μπαίνουμε στο κόπο ή δε προλαβαίνουμε να σκεφτούμε τι είναι αυτό που ακούσαμε ή διαβάσαμε... πάμε να το εφαρμόσουμε! για να έχουμε χαρούμενα κι ευτυχισμένα παιδιά! για να φτιάξουμε αναμνήσεις κτλ.... Ενώ θα έπρεπε να φιλτράρουμε πρώτη τη πληροφορία να δούμε αν μας ταιριάζει, αν κάνει για τα παιδιά μας, αν είναι εντάξει για την οικογένεια μας κτλ κτλ...
Κάπως έτσι ρε Κλειώ το έχω στο μυαλό μου.... και δε λέω πως φταίει μόνο αυτό... αλλά νομίζω παίζει ρόλο....
Χαίρομαι που έβαλες ένα τέτοιο θέμα!!!
σε φιλώ!!!!